Dierenliefde.

Dierenliefde.

Zoals u weet ben ik een dierenliefhebber, maar ik ben dan wel weer zo schijnheilig om de keiharde natuur van de dieren onderling te ontkennen. Of nee, ik ontken ze niet, maar ik wil ze liever niet zien.
Bij dieren is het immers toch normaal dat ze elkaar opeten of op z’n minst naar het leven staan.
Onze aanloopkat is bijvoorbeeld een schat van een beest. Hij komt lekker bij je zitten en spint tegen de klippen op als hij gekriebeld wordt. Ook kopjes geven is een favoriete bezigheid van hem.
Elke ochtend zit meneer trouw te wachten bij de achterdeur totdat we hem binnenlaten en dan miauwt hij vriendelijk ter begroeting. Hij doet niet moeilijk over het feit dat hij al een uur in de kou heeft zitten blauwbekken in afwachting van het kleine schaaltje aangelengde melk.
Als we weer eens een week weg zijn zit hij er de volgende week toch gewoon weer en wel zonder verwijten.
Zo’n poes koester je toch.
Nou weet ik ook wel dat de huiskat een van de grootste moordenaars in de dierenwereld is. Ze trekken er rustig ’s nachts op uit om in een redelijk groot gebied vogeltjes, muizen en andere kleine dieren af te moorden en dat doen ze dan voor de lol, want het aantal dodelijke slachtoffers na zo’n nachtelijke strooptocht is zo groot dat ze er wel een jaar van zouden kunnen leven.
Maar nee, het baasje zit thuis alweer te wachten met lekkere kattebrokjes en melk, zodat je niet steeds van die vervelende donsveertjes achter in je keel hebt.
Ik weet dat dus en ik accepteer het, maar ik wil het niet zien. Dat heb ik onze aanloopkat ook even duidelijk uitgelegd aan de hand van een praktijkvoorbeeld.
Toen ik hem lachend zag lopen met een koolmeesje in zijn bek heb ik hem even grondig onder handen genomen en wel dusdanig, dat hij een paar dagen alleen maar melk kon drinken vanwege een pijnlijke kaak. In zulke dingen moet je duidelijk zijn, vind ik.
Daarna heb ik hem weer in huis opgenomen en plat geknuffeld en de boodschap was blijven hangen, want ik heb hem niet meer in mijn aanwezigheid kunnen betrappen op jagen.
Tot gisteren. Ik liep even in de tuin en daar zat hij met zijn rug naar me toe onder de appelboom.
Ik wou hem even speels laten schrikken, dus ik naderde op mijn tenen. Toen ik vlakbij hem was en op het punt stond om boe te roepen draaide hij zich om en gelukkig had ik mijn telefoon met ingebouwde camera bij me om dit moment vast te leggen. De foto die ik snel kon maken zegt genoeg dunkt me. Er lagen ook nog wat veertjes om hem heen verspreid.
Aan de andere kant vind ik de moeite die hij deed om zijn misdaad te verhullen ook wel weer aandoenlijk en ik heb het maar zo gelaten.
Maar ik werd wel even met mijn neus op de feiten gedrukt. Een kat kan zich nog zo mooi en lief voordoen, hij blijft een moordenaar.
Onze achterbuurvrouw heeft ook een poes en ik vertelde haar mijn bevindingen met de onze. Ze vond het allemaal ach en wee maar haar Minoesje zou zoiets nooit doen! En ze had wel een poezenluikje, maar dat was voor het geval minoesje-lief eens buiten in het zonnetje wilde liggen. ’s Avonds lag ze altijd in haar mandje en als zij de volgende morgen beneden kwam lag zij er nog. Tjonge, wat kon die poes slapen!
Nee, nee, ik zie die poes toch ook regelmatig op strooptocht. Vorige week zag ik haar ’s avonds laat toen ze een dikke ekster door het weiland naast ons huis sleepte. Geen wonder dat dat ze dan de rest van de dag weer lekker in haar mandje ligt onder het genot van de liefkozingen van het vrouwtje.
Maar, wat niet weet wat niet deert en de poezen en katers hebben een vorstelijk leven op deze manier.