Motorzitmaaier

Tuin.

Jaren geleden hebben mijn vrouw en ik ons huis gekocht. Een oud klein huisje met een in verhouding erg grote tuin. Nou was tuin een erg groot woord. Het was een stuk grasland met een paar bomen en struiken, fruitbomen voornamelijk, appel-, peren- en pruimenbomen. Het leek ons leuk om een appeltje van je eigen bomen te plukken. Dat pakte anders uit, maar daarover later.
Toen ik de tuin zag bij de eerste bezichtiging was ik gelijk verkocht. Ik wilde de natte droom van iedere man. Jawel, een motor zitmaaier! Ik zag mezelf al rijden als een vorst in zijn eigen koninkrijk. We kochten het huis aan het eind van de herfst, dus het gras groeide niet meer. Goed, ik kon wachten. Hoe zoet zou mijn maai beleving zijn in het voorjaar! Het moest een rooie worden, de zitmaaier. Als ik plaatsnam in het rundlederen zadel, voor mij geen goedkoop plastic, zou ik de forse startknop indrukken met enig mannelijk geweld en een oorverdovend geraas zou de natuur vervullen. Zie! Daar wordt gras gemaaid! De vlijmscherpe messen onder de maaibak heb ik natuurlijk niet te laag afgesteld. Driewerf neen. Dat zou slecht zijn voor het gras en voor mijn humeur, want op deze manier moest ik toch wel twee keer per week maaien om het netjes te houden. Iets waar mijn vrouw nogal pietluttig in is. Zij wil altijd dat het gras erbij ligt als een biljartlaken wat ik trouwens een vreemde gedachte vind omdat biljarten toch een echte mannenbezigheid is.
Tijdens de winter begon ik het idee van de zitmaaier vast in de week te zetten bij haar. Het is tenslotte een forse investering voor onze nederige beurs, maar een zeer noodzakelijke investering gezien mijn zwakke rug en het feit dat grasmaaien toch echt mannenwerk is. Daar ben ik stellig in. Als ik mijn vrouw zou laten grasmaaien wordt ik binnen de kortste keren met pek en veren het drentse boerendorp uitgedragen door de toegestroomde inwoners en dat moet een goed echtgenote toch niet willen nietwaar?
Het voorjaar naderde. Ik zei tegen mijn vrouw, dat ik vast eens ging rondkijken naar zo’n solide grasmaaier, omdat ze op dat moment nog goedkoop waren. Als je wachtte tot iedereen ging maaien zouden ze vast een stuk duurder zijn. Strak gedacht en een economisch verantwoord plan, vond ik.
Heren, kent u het gevoel dat de aarde zich onder u opent? Dat al je dromen in duigen vallen? Dat iemand met een vlijmscherp hakmes in één haal je je mannelijkhei d ontneemt? Alleen de gedachte al doet u allen verworden tot willoze ja-knikkers, ergo, tot zitmaaierloze jongetjes die op de knieen de kantjes knippen van het minuscule postzegeltje gras wat is overgebleven als de plannen van moeder de vrouw zijn uitgevoerd en dat die plannen worden uitgevoerd staat als een paal boven water. Wat overigens het enige is dat nog rechtop staat.
Mijn vrouw zei kort: ”Neen,komt niks van in”. En dat kleine berichtje naar mij toe behelste een gigantisch meerjarenplan. Een plan, dat ik nog zwak probeerde tegen te werken door op te merken, dat dat wel heel erg veel van onze financiële mogelijkheden zou vergen. Een kansloze missie. Ze zei, dat het huis een duidelijke meerwaarde zou krijgen als er een prachtige siertuin met mooie waterpartijen en terrassen aangelegd zou zijn. En dat het qua geld helemaal niet de spuigaten uit hoefde te lopen als wij het meeste werk zelf zouden uit voeren, lees: zij de plannen,ik het werk.
Na een paar jaar was de tuin zo goed als klaar. Gelukkig hadden we een boer in rustte gevonden die een kleine graafmachine in zijn bezit had, zodat de vijvers van zeer forse afmetingen niet met de hand gegraven hoefden te worden. Nadeel was dat de boer niemand toeliet op zijn machine, zodat ik alleen maar toekijken mocht tijdens het graven. Zelfs dat genot mocht ik niet smaken.
Sinds het klaarkomen van de tuin heb ik al twee keer een hernia gehad.

Tja, ik zag mezelf zo mooi op mijn motorzitmaaier zitten.