Stiekem meekijken.

Stiekem meekijken.

Ik heb de vreemde gewoonte om bij mensen naar binnen te kijken als ik ’s avonds in het donker over straat loop. O, ik hoor ietwat beschaamde reacties. U dus ook?
Wat is dat toch dat we allemaal stiekem een blik willen werpen in andermans privé leven en dat ook van onszelf weten, want, als we de indruk krijgen dat een bekeken persoon op zo’n moment naar buiten kijkt , dan kijken we gauw weg.

Ik zal een praktijk voorbeeld geven want ik heb de indruk dat u onbegrip veinst.
Gisteravond liep ik weer eens op straat. Niet omdat mijn vrouw mij eruit gezet had, maar omdat ik het nu eenmaal prettig vind om aan het eind van de avond een wandeling te maken in de frisse buitenlucht. Het gaat me ook om de zogenaamde “frisse neus” en in beginsel niet om bij anderen naar binnen te gluren. Ik wandelde dus op straat. Het was net na tien uur geweest en vanuit de woonkamers straalde gezelligheid naar buiten. Veel verlichtte kerstbomen en allerlei andere kerstversieringen. Ik betrap me er dan al op dat ik loop te beoordelen. “Dat is mooi!” en “Oei,wat een kleurenkermis. Dat zal je toch in je huis hebben. Daar wordt je acuut kleurenblind van.” Ik, als man zijnde, kan me niet voorstellen dat een andere man zoiets mooi kan vinden, dus dan is de conclusie snel getrokken: die man zit onder de plak en niet zo’n beetje ook als je je kerstdagen laat verpesten door zo’n fout kleurenfestival. Tevreden loop ik verder, want nu weet ik al aardig veel van die mensen terwijl ik ze nog nooit ontmoet heb en dat alleen maar omdat ik logisch nadenk! De vrouw heeft de broek aan in huis, haar man is een goedige ja-knikker. Bij de verlichting hoort een bepaalde muziek keuze. Hollandse piratenmuziek en gezien het oude opeltje voor de deur heeft hij een slecht betaald kantoorbaantje waarvan hij ’s avonds uitgeblust thuiskomt. Wat thuis niet verandert, want zijn vrouw stapt bijna zeker elke avond met krulspelden in haar haar het bed in om klokslag half elf.

Een paar straten verder zat een echtpaar ruzie te maken. Tenminste, dat was mijn conclusie. Een man en een vrouw zaten in de voorkamer. Met veel drukke handgebaren waren ze tegen elkaar aan het schreeuwen met enkele universele gebaren die niets aan de fantasie over lieten. Tot zover mijn conclusie, maar laat ik het nu eens van een andere kant bekijken. Een man en vrouw hebben elkaar na jaren weer terug gevonden. Ze zijn beiden gescheiden na veel ellende in hun huwelijken. Ze vertellen elkaar wat ze zoal meegemaakt hebben in die tijd en de immer scheldende ex echtgenoten worden met beeldende voorbeelden besproken. Ze blijken volledig op dezelfde lijn te zitten en hun liefde van vroeger bloeit meer en meer op tijdens de vele herkenbare ervaringen. Even later verklaren ze elkaar hun liefde en ze leven nog lang en gelukkig. Kan ook, hè? Waarom gaan we in eerste instantie dan uit van het negatieve? Omdat het in de mens zit om je te realiseren dat andere mensen ook problemen hebben en het liefst grotere problemen hebben dan wijzelf. Dat houdt ons op de been onder het motto: het kan altijd erger.
Bij een paar huizen verderop waren de gordijnen dicht. Hé, die hebben wat te verbergen, maar wat? Misschien iets op de tv wat niet voor andere ogen bestemd is of het zijn mensen die niet in nederland zijn geboren en getogen, want anders hadden ze immers wel geweten dat je je gordijnen dient open te laten. Echte hollanders hebben wel gordijnen, maar gebruiken ze niet. Het enige doel is ter versiering van de zijkanten van de doorzonramen. Maar dat terzijde, want toen ik de weg terug liep waren de gordijnen weer open en er zaten een man en een vrouw in kamerjas een sigaretje te roken op de bank. Dat geeft te denken.

Weer een paar straten verderop zag ik een prachtige kerstboom door het raam en muren vol met boeken. Een houtkachel straalde een behaaglijke warmte uit en een vrouw zwaaide vriendelijk naar mij.
Deze keer keek ik niet weg. Ik was thuis.