Koffie met een sigaret

Roken.

Gisteravond liep ik in het centrum een beetje doelloos rond. Etalages kijken, mensjes kijken, totdat ik voorbij zo’n oude bruine kroeg kwam en plots trek kreeg in een bak koffie.
Binnen aangekomen nam ik plaats aan een tafeltje met zo’n ouderwets hoogpolig kleedje waar kleine glaasjes hopeloos op staan te wankelen, maar mijn kop koffie stond gelukkig behoorlijk zeewaardig te dampen.
“De koffie staat klaar” stond buiten bij de deur op een groot bord. Jaja. Die koffie bleek al uren klaar te staan toen ik een voorzichtig slokje nam. Het viel me nog mee dat het wolkje wat erboven hing niet paddestoelvormig was. Deze koffie viel in de categorie chemische wapens.
Maar goed, luisterend naar mijn perfecte opvoeding begon ik met voorzichtige slokjes toch mijn koffie op te drinken terwijl ik ergens in mijn hoofd mijn moeder hoorde zeggen:”Iemand heeft er toch zijn best voor gedaan”. Tja,soms heeft zo’n goede opvoeding zijn nadelen. Een echte kerel was toch naar de barman gelopen met de koffie en had tegen de man gezegt:”Zuip jij die bagger zelf maar op”.
Goed, na de koffie heb ik maar een colaatje besteld om het opkomende maagzuur te blussen. Ik wilde juist een lekker shaggie draaien toen dezelfde barman ineens een sissend geluid begon te maken dat bedoeld was om mijn aandacht te trekken. Hij wees hierbij op een bord boven de bar met de gevreesde woorden “Verboden te roken”erop.
Daar ging mijn kroegplezier. Mijn momentje voor mezelf. Ik kon ook hier mijn enige ongezonde liefhebberij niet beoefenen. Ik zou natuurlijk een grote pils kunnen bestellen ware het niet, dat ik al jaren geheelonthouder ben, dus dat zou bij mijn welopgevoede stemmetje in mijn hoofd niet in goede aarde vallen.
Wat nu te doen, een lolly in mijn hoofd steken met het risico dat ik eruit gesmeten zou worden? Of al mijn zakken navoelen of er misschien ergens een vergeten dropje zou vastkleven? U weet wel,zo’n dropje die al een paar wasbeurten overleefd heeft en muurvast onder in je zak zit. Vorige week vond ik zo’n dropje. Een zoute en warempel, het smaakte ook nog. Of zou dat komen door nicotine gebrek? Een paar dagen later vroeg mijn vrouw of ik een knoopje had gevonden van haar zwarte jasje. Ze was hem kwijt en toen herinnerde ik me weer dat ik hem inderdaad gevonden had en hem zolang in mijn zak had gedaan om hem niet kwijt te raken. Nooit geweten dat zulke knoopjes een beetje zoutig smaken en als je maar lang genoeg zuigt ze ook nog zacht worden.
Ondertussen begon mijn zucht naar een sigaret toch wel mijn stemming te beinvloeden. Ik wilde eruit om te roken en wel meteen!
Op dat moment kwamen er twee vrouwen de kroeg binnen die aan een tafeltje plaatsnamen dat binnen mijn gehoorsveld viel. Ze hadden beiden een ernstig randstedelijk accent, zwaar overgewicht, volle boodschappentassen en veelkleurige leggings om hun benen gestroopt. Leggings waarvan ik niet wist, dat die ook in zulke maten verkocht werden of dat die dingen zo enorm rekbaar waren. Ik hoopte vurig dat ze stil bleven zitten, want het gevaar van een opengebarstte legging wilde ik voor geen goud beleven. Ik zou er waarschijnlijk nog lang nachtmerries aan overhouden.
De vrouwen bestelden koffie. Een teken, dat zij geen vaste klanten waren en ik ging met een behaaglijk gevoel zitten kijken hoe zij die slag te boven zouden komen.
De barman kwam hun koffie brengen op zo’n klein ovaal dienblaadje. Twee kopjes dampende koffie met een koekje erbij in zo’n papiertje dat je alleen open krijgt als je grof geweld gebruikt. Zij waren echter druk in gesprek. Het ging over dat mens van drie hoog achter die altijd haar vent stond stijf te schelden en over die koters van die kakmadam die altijd ongewassen naar school moesten terwijl zij altijd opgedirkt door de stad liep en over dat ouwe mens van daarnaast die zoveel plamuur op haar gezicht smeerde, dat ze elke avond toch minstens een half uur op haar kop in een emmer lauw water moest om de boel weer los te weken.
Ondertussen zat ik maar te hopen, dat ze eindelijk een slokje zouden nemen van de koffie en jawel, de kopjes gingen naar de mond onder de veelzeggende woorden: meid,daar ga je! De uitwerking was verbluffend. De beide kopjes kwamen met een knal weer terug op de schoteltjes en bijna gelijktijdig riepen ze tegen de barman: “Hé daar, ellendig stuk vreten dat je daar staat, kom es hier!
De man naderde schoorvoetend. Hij wist blijkbaar best waarom hij geroepen werd. De oudste van de twee vrouwen nam het woord. Of hij wel wist waar hij mee bezig was. Of hij van plan was om twee lijken uit de zaak te laten verwijderen. Of hij sowieso nog langer wilde leven dan vijf minuten. Of hij zijn eigen slootwater wel eens geproefd had. Nee, natuurlijk niet, daar zou hij zijn hachje wel niet aan wagen natuurlijk, maar toch zijn bocht aan een ander durven voor te zetten en ook nog het lef hebben om aan de bar te wachten of de dames het loodje zouden leggen!
Dit alles ging gepaard met om de twee woorden een krachtterm en vervaarlijk gehens van vuisten op het wankele tafeltje.
De barman werd kleiner en kleiner en hij stamelde verontschuldigingen die ook al niet in goede aarde vielen bij de dames. Uiteindelijk verlieten de vrouwen met opgeheven zeil de zaak waarna de rust weerkeerde.
De barman stond een beetje waterig voor zich uit te kijken. Hij beefde een beetje en met zijn trillende handen probeerde hij de kopjes koffie op het dienbladje te zetten. Ondertussen keek hij een beetje bangelijk naar mijn kopje koffie.
Ik begon toch een beetje meedelijden met de man te krijgen. Daar stond hij in zijn oude kroegje waar al jaren de glorie van weleer vanaf was en kreeg hij z’n oren gewassen van twee amsterdamse volksvrouwen alleen, omdat hij met zijn anderhalve klant per dag nu eenmaal niet elke tien minuten een verse pot koffie kon zetten.

Ik zei tegen hem: ”Doe mij nog maar een bakkie van uw troost”.