Operatie.

Operatie.

Binnenkort moet ik geopereerd worden aan een hernia.
Dat is snel gezegt maar niet zo snel gedaan natuurlijk. Er zit wel een verhaal aan vast. Sinds ik de hernia heb functioneer ik niet meer. Althans niet op het niveau dat ik gewend ben. Lopen, zitten en staan is maar heel beperkt mogelijk en liggen lukt alleen in bepaalde houdingen. In de praktijk betekent dit, dat ik thuis op een bed lig en binnen een straal van een meter of tien zo nu en dan wat rondschravel. Ik kan u verzekeren dat je dan snel uitgekeken bent op je eigen kleine leefwereldje.
Nou leef ik midden in een soort bibliotheek achtige omgeving, dus je zou zeggen dat ik genoeg te lezen heb. Dat is ook wel zo ware het niet, dat de pijn onderdrukt wordt met medicijnen die, behalve de pijn, ook je concentratie onderdrukt. Het rare is dat ze maar even werken tegen de pijn, maar je concentratie grondig uitschakelt. Dat hadden ze beter andersom uit kunnen vinden. Als ik dus een boek pak en een bladzijde gelezen heb moet ik daarna weer overnieuw beginnen en telkens is het verhaal weer nieuw voor mij. Aan de ene kant wel leuk natuurlijk. Je leest nooit twee keer hetzelfde. Aan de andere kant wil je op een gegeven moment ook wel eens weten hoe het afloopt, maar helaas, zover kom ik niet.
Ik tel dus de dagen af tot aan de operatie. Het kan mij niet snel genoeg gaan.Vreemd trouwens, dat je uitkijkt naar een operatie. De arts die mij zal opereren heeft alles nog eens goed aan me uitgelegd en zo’n man moet natuurlijk ook de mogelijke keerzijde van de medaille vertellen. Hij probeert dat zo luchtig mogelijk te doen. Hij begon met te vertellen, dat hij zo’n operatie wel eens eerder had gedaan, dus het zou niet helemaal nieuw voor hem zijn als hij mijn rug ging openmaken. Sinds de ether wettelijk verboden was deed iemand anders nu de narcose tijdens de operatie, omdat hij geen tijd had gehad voor die L.O.I. cursus. Bij die persoon ging het ook meestal wel goed en als ik de pech had, dat ik toch aan de verkeerde kant van de narcose wakker zou worden hoefde ik er niet over in te zitten dat ik pijn zou hebben. Er waren hem tenminste nog nooit klachten ter ore gekomen. Dit hele verhaal was doorweven met algemeenheden zoals: waar gehakt wordt vallen spaanders, waar mensen werken worden fouten gemaakt en aan het eind van zijn voorlichting vroeg hij nog even tussen neus en lippen door aan mijn vrouw of ik een goede levensverzekering had afgesloten. Kortom, je moet van goede humoristische huize komen om dan zwierig je handtekening te zetten onder je akkoordverklaring voor de operatie.

Humor is voor mij eigenlijk de enige manier om met dit soort ongemak om te gaan. Lachen leidt af. Huilen niet. Door te huilen word je je alleen maar meer bewust van de negatieve kant. Let wel, ik heb het nog steeds over een lichamelijk ongemak.
Laat ik maar een voorbeeld noemen. Gisteren had ik op een gegeven moment een hoogtepunt in mijn pijnbeleving. Wat dat betreft hangt mijn leven momenteel van hoogtepunten aan elkaar, maar dat terzijde. Onze aanloop poes lag te slapen aan het voeteneind van mijn bed. Althans, dat dacht ik.
Doordat mijn benen nogal ongecontroleerd bewogen onder het dekbed werd zijn jachtinstinct blijkbaar even wakker en vanuit het niets sprong hij met zijn zware lijf en met zijn stiletto nagels recht op mijn edele delen! Dat kun je negatief bekijken. Je weet tenslotte een poosje niet meer waar je het zoeken moet van de pijn, maar aan de andere kant verdween de hernia pijn een poosje volledig naar de achtergrond en dat was wel weer lekker. Enfin, waarschijnlijk mag volgende week het verband er alweer af en dan maar hopen dat het allemaal weer goed werkt.
Normaal zit je natuurlijk al niet te wachten op zo’n aanval vanuit het niets op je familie juwelen, maar als je dan al in de kreukels ligt en je krijgt dat er ook nog bij, ja, lachen,gieren,brullen. Mijn vrouw en ik konden elkaar de hele avond niet meer aankijken, want elke keer kregen we weer de slappe lach.
Ik zin overigens wel op wraak. De kat doet het niet expres natuurlijk. Het is de aard van het beestje, maar ik kan dit niet over mijn kant laten gaan.
Ik heb al gekeken of ik hem op dezelfde manier te pakken kan nemen als hij ligt te slapen of zo, maar hij blijkt gecastreerd te zijn. Geen balletje meer te vinden, helaas, dus ik zal iets anders moeten verzinnen. Intussen slaapt hij alweer aan het voeteneind. Zich van geen kwaad bewust en dat kan in mijn voordeel werken voor wat het verrassingseffect betreft. We wachten af. Mijn tijd komt nog wel en mijn wraak zal zoet zijn.