Wandeling

Wandeling.

Ik ben met de bus naar een naburige stad gegaan om mijn dag en tijd door te brengen.
Ja, met de bus ondanks dat ik een auto voor de deur heb staan en nu wilt u natuurlijk weten waarom ik tot deze geldverspilling besloten heb.
Welnu, er rijdt 1 keer per uur een bus voor mijn huis langs en ik was wel benieuwd hoe ver ik met deze bus kon komen, hoeveel mij dat ging kosten en op welk tijdstip ik weer terug kon reizen.
Het is natuurlijk veel gemakkelijker om het even op te zoeken op internet, maar proefondervindelijk ondernemen ligt meer in mijn aard.
Desalnietemin was er wel een aanleiding voor nodig en die was er ook.
Mijn vrouw had haar schoonmaakwoede aanval en dan moet ik wegwezen, wieberen,de plaat poetsen en niet te vroeg terugkomen.
Deze schoonmaak aanvallen zijn gekoppeld aan haar maandelijkse cyclus. Elk nadeel heeft zijn voordeel dus, want ik moet weer een dag elders zien door te brengen, maar het huis is brandschoon.
Mijn manco is dat ik het nooit zie aankomen. U zult denken dat het toch om de vier weken zo’n beetje op dezelde dag valt en dat is ook wel zo, maar ik onthoud dat nooit. Om de een of andere reden zit die kalender niet in mijn hoofd en ik heb daar geen plausibele verklaring voor.
Voor mijn vrouw is het aanleiding om elke maand weer een naar mij toe gerichte uitbarsting te hebben en ik laat het elke maand gelaten over me heen komen.
Ja, in het begin van ons huwelijk protesteerde ik wel natuurlijk, maar al gauw kom je erachter dat het geen enkele zin heeft. Ergo, het wordt er alleen maar erger van.
Dus ik houd wijselijk mijn mond en vertrek om aan het eind van de avond met een bosje bloemen weer terug te keren.
Ook dat vertikte ik in het begin. Een bosje bloemen? Een bosje netelroos kon ze krijgen! Maar als ik het effect zie van zo’n bosje van vijf euro dan slik ik mijn trots in en geniet van de pogingen van mijn vrouw om het weer goed te maken, omdat ze toch wel weer erg tegen me tekeer was gegaan en omdat ik dat allemaal begripvol geslikt had en dan ook nog bloemen had meegenomen. Ja, als ik dat zo aanhoorde zou ik zelf bijna denken dat ik de ideale echtgenoot was.

Het reisje met de bus duurde ruim een uur. Ik ging naar Emmen. Een stad waar ik met de auto binnen een half uur ben en dan sta ik ook nog midden in het centrum en niet op een tochtig busstation, maar dat terzijde.
Het wordt de buschauffeur vantevoren ingeprent dat ze nooit de kortste weg mogen nemen. Nee, zo lang mogelijk erover doen, want dan is er tenminste nog een kleine rechtvaardiging om de klanten zoveel te laten betalen.
Dus, sight-seeing drenthe. Elk dorpje en gehucht werd aangedaan. Bij elke los staande boerderij stond een bushalte en ik mag blauwe ogen kijgen als ik lieg, er stond bij bijna elke halte een persoon te wachten. Dat moet haast wel afgesproken werk zijn, want tegen het eind van de rit zat de bus afgeladen vol en dat op het drentse platteland.
Misschien dat de busmaatschappij daar langdurig werklozen en wao-ers voor inschakelde om hun enerzijds een kleine aanvulling op hun uitkering te laten genieten en om anderzijds meer geld bij de overheid los te peuteren als ze konden aantonen dat lijn zoveel in de drentse binnenlanden zeer veel publiek trok.
Het zou mij een zorg moeten zijn ware het niet, dat ik een half uur bekneld heb gezeten tussen een erg dikke boerin met een mand met kippen op schoot en een oude man die mij zijn complete ziekteverleden uit de doeken deed.
Ik vreesde het ergste voor de terugreis en nam me voor om de volgende keer weer lekker milieu onbewust met de auto te gaan.
De terugreis halverwege de avond was het tegenovergestelde. Drie passagiers wilden ook mijn kant op en de chauffeur nam de kortste weg onder het motto: hij wilde naar moeder de vrouw en er stond toch nooit een hond bij de bushaltes wat mijn vermoeden van de heenreis bevestigde.
Binnen een half uur stond ik weer voor mijn deur met mijn bosje gladiolen.