Kerstpakket.
Heeft u dit jaar ook een kerstpakket gekregen? Nou ,ik wel!
Hoewel ik het eigenlijk geen kerstpakket meer mag noemen. Ik bezin me nog over de juiste benaming. Een benaming die de ganse lading dekt en dat is nogal wat. Door privé omstandigheden ben ik niet op mijn werk. Mijn vrouw wel, dus ik heb haar gevraagd om onze paketten even mee te nemen.
Ze kwam onverrichterzake terug. Er lagen geen paketten klaar en ze konden haar ook niet vertellen hoe het geregeld was. Tja, dan komt de economische malaise wel heel dichtbij als ze zelfs op de kerstpaketten gaan bezuinigen. Elk jaar krijgen we zo’n paket op een min of meer vast tijdstip. Ze staan klaar op het kantoor van de secretaresse van de directeur en er wordt verwacht dat je zelf zo’n doos afhaalt en je naam aankruist op een formulier om ervoor te zorgen dat je niet meer dozen meeneemt.
Alsof je dat zou willen! Elk jaar is het weer een teleurstelling als je de blijde doos vol verwachting opent.
Toch is het vreemd. Iedereen weet dat je een doos vol prullaria krijgt en toch is er elk jaar die stille hoop op leuke nuttige en kostbare zaken. Elk jaar voel je een zekere gespannenheid, een sinterklaaszak voor de groten, de cadeautjes onder de boom voor de werknemer waaruit de waardering blijkt van je werkgever.
Waardering dat je dag in dag uit klaarstaat en je best doet voor zijn bedrijf. Waardering dat je je ondanks ziekte en ongemak toch naar je werk sleept, omdat dat nu eenmaal je mentaliteit is en omdat je zo groot gebracht bent. Waardering dat je de beste jaren van je leven geeft aan je werkgever en pas aan jezelf gaat denken als je versleten bent en niet meer in staat om te gaan genieten van je “oude dag”. Kortom, een tastbaar dankjewel.
Maar goed, als die baas zijn eigen nieuwe mercedes weer eens belangrijker vindt dan het tevreden houden van zijn personeel dan zal ik eens maatregelen nemen. Een ingezonden brief in een landelijke krant of zo. Anoniem natuurlijk. Ik ben niet gek.
Zojuist stopte er een vrachtwagen voor de deur en de achterklep zakte langzaam open. Een man met laadpapieren stond nadenkend naar ons huis te kijken en liep toen naar de voordeur. Hij belde aan. Toen ik de deur opendeed vroeg hij of dit het juiste adres was. Ik vond dat een nogal vreemde vraag. Hoe moet ik nou weten of dit zijn juiste adres is. Ik heet geen tomtom, maar Gerard.
De man was duidelijk niet in de stemming voor mijn spitsvondigheden. Hij had zijn dag niet, vertelde hij, omdat hij het belachelijk vond dat een bedrijf de kerstpaketten nou ook al liet bezorgen door een vrachtvervoerder. Ja, meneertje, op elk pallet een paket. Twaalf paketten per vrachtwagen. Of ik eigenlijk wel wist hoeveel personeel er bij mijn werkgever op de loonlijst stonden! Nou nee, ik heb ze nog nooit precies geteld, maar dat vind ik ook niet belangrijk, als ik mijn paket maar krijg.
Twee paketten werden uitgeladen. Eentje voor mijn vrouw en eentje voor mij. Gelukkig wonen we nogal ruim, want anders hadden we ze niet eens kwijt gekund. Daarna kwam het uitpakfeest. Wat een spanning! Dit hadden we nog nooit meegemaakt. Hier konden sinterklaas en de kerstman samen niet tegenop! Ik nam alle onvriendelijke woorden over mijn baas weer terug.
Heeft u wel eens anderhalve kuub van die witte piepschuim bolletjes aan de vrije buitenlucht blootgesteld? En dat keer twee? Ik raad het u ook niet aan. Wij wisten niet wat er in de gigantische dozen zat, dus volkomen ter goeder trouw sneden we de deksels open. Tegelijkertijd ook nog, omdat we niet voor elkaar onder wilden doen. Ik wilde niet van mijn vrouw horen wat erin zat en omgekeerd gold hetzelfde. Enfin, de dozen klapten open en twee seconden later was de halve wijk wit. Een zuchtje wind had voor een prachtig effect gezorgd. Werkelijk schitterend om te zien hoe de bolletjes de dozen uitwolkten en met een beetje aanpakken zou het ongeveer twee weken duren om de buurt weer piepschuimvrij te maken.
Onderin de doos zat een kaart waarop stond: Uw werkgever wenst u een witte kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Heeft u dit jaar ook een kerstpakket gekregen? Nou ,ik wel!
Hoewel ik het eigenlijk geen kerstpakket meer mag noemen. Ik bezin me nog over de juiste benaming. Een benaming die de ganse lading dekt en dat is nogal wat. Door privé omstandigheden ben ik niet op mijn werk. Mijn vrouw wel, dus ik heb haar gevraagd om onze paketten even mee te nemen.
Ze kwam onverrichterzake terug. Er lagen geen paketten klaar en ze konden haar ook niet vertellen hoe het geregeld was. Tja, dan komt de economische malaise wel heel dichtbij als ze zelfs op de kerstpaketten gaan bezuinigen. Elk jaar krijgen we zo’n paket op een min of meer vast tijdstip. Ze staan klaar op het kantoor van de secretaresse van de directeur en er wordt verwacht dat je zelf zo’n doos afhaalt en je naam aankruist op een formulier om ervoor te zorgen dat je niet meer dozen meeneemt.
Alsof je dat zou willen! Elk jaar is het weer een teleurstelling als je de blijde doos vol verwachting opent.
Toch is het vreemd. Iedereen weet dat je een doos vol prullaria krijgt en toch is er elk jaar die stille hoop op leuke nuttige en kostbare zaken. Elk jaar voel je een zekere gespannenheid, een sinterklaaszak voor de groten, de cadeautjes onder de boom voor de werknemer waaruit de waardering blijkt van je werkgever.
Waardering dat je dag in dag uit klaarstaat en je best doet voor zijn bedrijf. Waardering dat je je ondanks ziekte en ongemak toch naar je werk sleept, omdat dat nu eenmaal je mentaliteit is en omdat je zo groot gebracht bent. Waardering dat je de beste jaren van je leven geeft aan je werkgever en pas aan jezelf gaat denken als je versleten bent en niet meer in staat om te gaan genieten van je “oude dag”. Kortom, een tastbaar dankjewel.
Maar goed, als die baas zijn eigen nieuwe mercedes weer eens belangrijker vindt dan het tevreden houden van zijn personeel dan zal ik eens maatregelen nemen. Een ingezonden brief in een landelijke krant of zo. Anoniem natuurlijk. Ik ben niet gek.
Zojuist stopte er een vrachtwagen voor de deur en de achterklep zakte langzaam open. Een man met laadpapieren stond nadenkend naar ons huis te kijken en liep toen naar de voordeur. Hij belde aan. Toen ik de deur opendeed vroeg hij of dit het juiste adres was. Ik vond dat een nogal vreemde vraag. Hoe moet ik nou weten of dit zijn juiste adres is. Ik heet geen tomtom, maar Gerard.
De man was duidelijk niet in de stemming voor mijn spitsvondigheden. Hij had zijn dag niet, vertelde hij, omdat hij het belachelijk vond dat een bedrijf de kerstpaketten nou ook al liet bezorgen door een vrachtvervoerder. Ja, meneertje, op elk pallet een paket. Twaalf paketten per vrachtwagen. Of ik eigenlijk wel wist hoeveel personeel er bij mijn werkgever op de loonlijst stonden! Nou nee, ik heb ze nog nooit precies geteld, maar dat vind ik ook niet belangrijk, als ik mijn paket maar krijg.
Twee paketten werden uitgeladen. Eentje voor mijn vrouw en eentje voor mij. Gelukkig wonen we nogal ruim, want anders hadden we ze niet eens kwijt gekund. Daarna kwam het uitpakfeest. Wat een spanning! Dit hadden we nog nooit meegemaakt. Hier konden sinterklaas en de kerstman samen niet tegenop! Ik nam alle onvriendelijke woorden over mijn baas weer terug.
Heeft u wel eens anderhalve kuub van die witte piepschuim bolletjes aan de vrije buitenlucht blootgesteld? En dat keer twee? Ik raad het u ook niet aan. Wij wisten niet wat er in de gigantische dozen zat, dus volkomen ter goeder trouw sneden we de deksels open. Tegelijkertijd ook nog, omdat we niet voor elkaar onder wilden doen. Ik wilde niet van mijn vrouw horen wat erin zat en omgekeerd gold hetzelfde. Enfin, de dozen klapten open en twee seconden later was de halve wijk wit. Een zuchtje wind had voor een prachtig effect gezorgd. Werkelijk schitterend om te zien hoe de bolletjes de dozen uitwolkten en met een beetje aanpakken zou het ongeveer twee weken duren om de buurt weer piepschuimvrij te maken.
Onderin de doos zat een kaart waarop stond: Uw werkgever wenst u een witte kerst en een gelukkig nieuwjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten