maandag 16 februari 2009

Bruine kroeg


Kroeg.

Afgelopen week liep ik weer eens langs een oud kroegje. Het had een donkerbruine gevel met kleine glas in lood raampjes en uit de deuropening kwam de typische kroeglucht; een mengeling van verschraalt bier en rook.
Ik kon de verleiding om het verleden nog eens op te snuiven niet weerstaan en ik had eigenlijk toch niets beters te doen, dus ik ben naar binnen gegaan en ben gaan zitten aan een klein tafeltje met een hoogpolig kleedje. Op dat kleedje stond een glas met een plastic bloemetje dat helemaal vergeeld was in de loop van de jaren.
Nadat ik een kop koffie besteld had, overigens een erg lekker en vers kopje koffie met een speculaasje, heb ik de entourage eens goed in me opgenomen.
Achter de grote massief eiken bar stond de kroegbaas. Hij was een jaar of zestig en in het bezit van een gigantische bierbuik. Onder zijn vuurrode neus,die me vertelde dat hij een goede klant van zichzelf was, hing een snor om u tegen te zeggen en onder zijn onderkinnen waren tatoeages zichtbaar, half bedekt door een paar gouden kettingen.
Aan een ander tafeltje zaten twee oude mannen. Allebei hadden ze een glaasje jenever voor zich staan en een schaaltje pinda’s. Ook zij hadden een glas met een plastic bloem op tafel staan, maar ze hadden hem plat neergelegd. Waarschijnlijk was de bloem al meerdere keren omgevallen op het kleedje en door ervaring wijs geworden hadden ze het maar niet weer rechtop gezet.
Ik kreeg de neiging om mijn bloem ook plat te leggen, maar iets in me zei dat dit alleen was voorbehouden aan de vaste gasten.
Hun conversatie ging over vrouwen. Ze vonden de dames van tegenwoordig maar niks. Nee meneer, vroeger, toen had je pas vrouwen! Tegenwoordig zie je alleen maar magere vrouwen. De ene nog dunner dan de andere. Gratenpakhuizen. Nee,vroeger zat er nog heerlijkheid aan. Dan had je nog iets om beet te pakken en als het zomer was ging je gewoon achter je vrouw zitten; lekker in de schaduw.
En zo zaten ze hun vrouwen van vroeger nog wat meer te verheerlijken en de vrouwen van nu af te kraken.
Aan een tafeltje achter mij zat een man met een levensgrote pils voor zich een krantje te lezen.
Tijdens het lezen gaf hij hardop commentaar op de dingen die hij las en daardoor leerde ik hem in korte tijd aardig kennen.
De economische crisis had hij al lang zien aankomen. Al dat kapitalisme kon toch nooit goed gaan en al het werk dat nog beschikbaar was werd ingepikt door die lui uit oost europa en het werd dus hoog tijd dat die geblondeerde man uit Den Haag aan de macht kwam. Die zag er niet uit, maar desondanks had hij wel groot gelijk.
Zo praatte de man verder aan de hand van de krantenkoppen die hij las.
Even later ging de deur open en er kwamen twee vrouwen van middelbare leeftijd binnen. Allebei droegen ze een grote boodschappentas en allebei hadden ze een plastic regenkapje op waardoor ik wist dat het was begonnen te regenen en ik nam het besluit om nog maar een tweede kop koffie te bestellen. Binnen was het droog tenslotte.
De twee vrouwen bestelden allebei een kop koffie met een moorkop. Och, daar had ik ook wel zin in. Het ziet er altijd zo lekker uit, alleen eet het zo moeilijk. Met een vorkje heb je er geen vat op, maar zodra je de moorkap met je vingers gaat eten weet je zeker dat het een janboel wordt. De chocola gaat nog wel , maar de slagroom komt er altijd aan een kant uit die je niet hebt bedoeld.
De vrouwen aten de moorkoppen echter alsof het hun dagelijks werk was; gewoon met de handen en toen alles weggewerkt was werden de vingers grondig schoon gelikt. Daarna kwamen er zakdoekjes tevoorschijn en uit een tasje werd een fles eau de collogne tevoorschijn gehaald waarmee de zakdoekjes ruim besprenkeld werden. Hiermee werden monden, halsen, handen en polsen schoon gedept en de operatie moorkop was ten einde.
Tja, daarom kan ik dus nooit netjes een moorkop eten; ik heb niet zo’n flesje in mijn tas.
De twee oude mannen hadden het tafereel met welgevallen gade geslagen. De dames pasten blijkbaar goed in hun ideaal beeld.
De man achter de krant was bij het weerbericht aangekomen, want hij keek wantrouwig naar buiten om direkt daarna triomfantelijk te roepen dat het KNMI er alweer helemaal naast zat. Nee, dan die Piet van de tv. Die zat er ook altijd naast, maar die bracht het tenminste nog een beetje leuk. Als die vertelde, dat het morgen ging regenen kon je rustig een dagje naar het strand gaan, maar hem nam je het niet kwalijk, omdat hij altijd zo leuk oet mon zei ten afscheid. Zo leuk deed de KNMI het niet. Die droogstoppels van het journaal brachten alleen maar ellende.
Voordat de man aan de horoscoop zou beginnen stond ik op om af te rekenen. Twee euro voor twee koffie met een koekje.
Prijzen van vroeger in een kroeg van vroeger.

zaterdag 14 februari 2009

Mini. (vervolg op "Ons verhaal")


Mini.

De vorige keer heb ik u verteld dat ik een mini cooper had gekocht voor mijn vrouw.
Het was de ideale oplossing voor een paar van mijn problemen; ik zou weer baas in eigen auto zijn en er zou eindelijk een einde komen aan de stroom bekeuringen wegens rijden met te hoge snelheid, want dat ouwe kreng kon toch niet zo hard. Daarmee bedoel ik overigens de auto.
De mini is tot nu toe geen onverdeeld succes. Ik ben inderdaad weer baas over mijn eigen auto, maar ik had er niet aan gedacht dat de vorige eigenaar van de mini een handige knutselaar bleek te zijn.
Voor de eerste rit van mijn vrouw met haar rode mini nam ik in alle vertrouwen naast haar plaats. Hoewel , ik vouwde mezelf dubbel op een soort stoeltje. Eigenlijk was het meer een hangmatje tussen een stalen frame.
Toen ze gas gaf om weg te rijden klapte het stoeltje dubbel en lag ik gestrekt achterover. Iets wat niet echt aan te raden is vlak na een hernia operatie. Het kostte mij minstens een maand extra revalideren.
Maar dat terzijde. Het stoeltje klapte dubbel doordat zij binnen honderd meter op ruim tachtig kilometer per uur zat. Allerverschrikkelijkst, wat een kracht er onder dat lullige motorkapje zat.
Vlak bij ons huis loopt een lange weg. Mooi kaarsrecht en weinig verkeer. Ideaal dus om even te kijken hoe hard de auto kon als je maar telkens afremt voor de bekende flitspalen.
Met de snelheid die mijn vrouw ontwikkelde met haar speeltje leek het wel of ik in de botsauto’s zat op de kermis. Om de paar honderd meter lag ik achterover of knalde ik met mijn voorhoofd tegen de voorruit. Plankgas en boven op de rem. Zo ging dat.
Goed, op een gegeven moment was ze er zat van en wilde eens flink het gas ingedrukt houden.
Heeft u wel eens 190 gereden terwijl u het idee had in een koekblikje op de weg te zitten? Heeft u wel eens 190 gereden terwijl u het idee had dat het vehikel elk moment uit elkaar zou spatten?
Ik dus wel nu en ik kan u verzekeren dat ik daar nog lange tijd midden in de nacht zwetend wakker van zal worden.
Ik was dan ook erg dankbaar toen ik in een flits een motoragent langs de weg zag staan. Ik had met zo’n snelheid natuurlijk geen tijd om om hulp te roepen en ook als ik die tijd wel had gehad, dan was mijn schreeuw nooit boven het afschuwelijke gekrijs van de motor uitgekomen.
Het was dan wel een zwaar opgevoerde motor, maar het blijft wel een mini motor. Een motor die zulke snelheden ook niet gewend was.
Gelukkig zag ik de agent, toen ik weer even achterover lag, vol gas geven en langzaam liep hij op ons in. Toen we bijna Drenthe uit waren, het had ongeveer zeven minuten geduurd, had de agent ons ingehaald en gaf hij een stopteken.
Hij stapte van z’n motor en tikte tegen het zijruitje van mijn vrouw. Zij draaide langzaam het raampje een klein stukje naar beneden en keek de man fronsend aan.
Ik verwachtte een donderspeech en invordering van het rijbewijs, maar niets was minder waar.
Hij vertelde, dat hij door de onwaarschijnlijke snelheid geen goede meting had kunnen doen en als hij op het politieburo zou vertellen, dat hij een dame in een oude mini had betrapt terwijl ze 190 reed, dan zou hij aan alle kanten uitgelachen worden, dus wilde hij het bij een waarschuwing laten.
Eigenlijk bedoelde hij de waarschuwing meer voor de auto, want het was toch zonde om zo’n leuk autootje zo af te raggen en dat die fragiele buisjes en metaalplaatjes waar dit autootje van gemaakt was niet berekend waren op zulke snelheden.
Daarna maakte de agent nog de fout door de mini te vergelijken met mijn vrouw. Hij zei, dat ze op haar leeftijd toch ook niet tekeer ging als een puber met peppillen, omdat ze dan zeker niet veel ouder zou worden.
Dat was natuurlijk tegen het zere been van mijn vrouw. Als een vrouw volop aan het overgangen is moet je haar vooral niet op haar leeftijd wijzen. Da’s gevaarlijk. Da’s uitlokking.
Luttele seconden later had de agent dan ook het nakijken. Plankgas vertrokken we weer en nu ging het zelfs nog harder. Ik heb mijn ogen maar dicht gedaan, want de bomen langs de kant werden strepen en de flitspalen leken wel een stroboscoop, maar deze keer kon de agent ons niet bijhouden.
De mini staat nu in de garage achter een stapel dozen met oud papier. Daar blijft hij voorlopig ook staan, want reken maar dat alle agenten uit de provincie uitkijken naar een rode mini met twee witte lengte strepen en een explosieve dame achter het stuur.

Ons verhaal.

Ons verhaal.
Vandaag ben ik naar fysio geweest, want het werd hoog tijd dat ik mijn spieren weer eens los ging maken.
Aangezien ik zelf nog geen auto rijdt brengt mijn vrouw mij en dat is een hele onderneming.
Normaliter zit ik zelf achter het stuur, omdat ik qua verplaatsing graag de touwtjes zelf in handen heb.
Nu zie ik mij gedwongen om het volledig aan mijn vrouw over te laten en dat is geen sinecure.

Tot zover het gezamelijke begin van dit verhaal. Mijn vrouw en ik hebben samen de zinnen bedacht; om en om. Dat zult u misschien gezien hebben aan de woordkeuze.
Nu ik weer verder, iets wat mij ook meer ligt.

De auto dus. Tja, het is moeilijk om het stuur uit handen te geven. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Je hebt geen controle meer en zit ernaast een beetje te zitten en te hopen dat je heelhuids thuiskomt.
Als ik zelf rijd weet ik zeker dat ik zonder ongelukken thuiskom, maar dat mag ik natuurlijk vooral niet laten blijken.
Als ik voorzicht opper om ietsje rustiger te rijden krijg ik een vernietigende blik toegeworpen en als ik zeg, dat er regelmatig camera’s staan langs dit stuk weg wordt het gaspedaal nog iets verder ingedrukt, terwijl de lippen van mijn vrouw twee smalle streepjes worden.
Toen we vorige week wegreden van een parkeerterrein nam ze en passant een hoge stoeprand mee met het rechter achterwiel. We knotsten er vierkant overheen en ik liet per ongeluk een verschrikt geluidje ontsnappen.
Nou, de wereld was te klein. Of ik nooit eens een foutje maakte en zoiets kon de beste overkomen en daar kon onze auto best tegen, want we hadden tenslotte niet voor niks zo’n dure auto gekocht. Dit alles kwam eruit met grote, vette uitroeptekens.
Met mijn domme kop zei ik, dat ze de lengte van de auto niet kende en dat ik dacht, dat dat soort dingen alleen aan mannen voorbehouden was.
Na deze opmerking kon ik gaan lopen en ik kan u verzekeren dat het een rot eind was.
Eigenlijk is het dus niks gedaan. Wij mannen moeten gewoon het stuur zelf in handen houden.
Omdat mijn huwelijk me toch wel lief is zal ik dus iets moeten verzinnen.
Nou heb ik laatst een eindje verderop een leuk autootje te koop zien staan. Een originele mini cooper; rood met twee witte lengte streepjes en twee joekels van mistlampen voorop. Een mooi autootje voor mijn vrouw dus.
Een mini heeft wel wat en over de lengte hoef je ook niet moeilijk te doen. Ze kan hem bijvoorbeeld overdwars achter het huis of in de garage parkeren en als ze ergens tegenaan rijdt is er ook geen man overboord. Gewicht zit er haast niet in, dus veel schade kun je niet veroorzaken met zo’n dinky toy.
Het is nog een echte oude mini, dus snelheids overtredingen zitten er ook niet meer in. Van het geld wat we daarmee uitsparen kunnen we makkelijk zo’n autootje op de weg houden.
Binnenkort is het valentijn. Een soort feestdag waar ik normaal gesproken later aan herinnerd wordt, maar deze keer kan ik die dag wel gebruiken om die mini te kopen en met een grote rode strik eromheen naast het huis te zetten.
Kijk, dan gaat mijn vrouw voor de bijl. Zo’n leuke oude mini helemaal voor haar alleen en ook nog een rooie!
Heren, ik heb mijn eigen stuur weer in handen.

(Lees “Ons verhaal” geschreven door mijn vrouw op: www.nynke-nynkedegraaf.blogspot.com)