vrijdag 23 januari 2009

Pillen.


Pillen.

Zoals sommigen weten zit ik nog een beetje in de lappenmand. Ik herstel van weer een operatie en dat gaat goed, maar ontzettend langzaam.
Om die reden heb ik nogal wat medicijnen geslikt en in mindere mate doe ik dat nog steeds, omdat je zoiets moet afbouwen volgens een geneesheer uit het zuiden des lands.
Om eerlijk te zijn vallen sommige pillen die ik slik onder de opiaten en zo werken ze ook.
Aan de ene kant voel je niet veel pijn meer na het slikken en da’s wel prettig, maar aan de andere kant ben ik dus feitelijk al weken lang behoorlijk stoned. Zo gek als een deur, netjes uitgedrukt.
Dat is trouwens wel handig als je alleen thuis bent, zoals nogal vaak voorkomt door het werk van mijn vrouw.
Veel mensen vragen of dat niet heel eenzaam is zo dagenlang alleen thuis liggen. Maar nee, ik klets tegen alles wat op mijn pad komt en ze kletsen vrolijk terug. De tv is constant aan het woord, maar die negeer ik gewoon. De orchidee en de amaryllis zijn steeds in discussie en de aanloopkat praat ook al honderduit, hoewel hij wel erg slist.
Kortom, een drukte van jewelste bij mij thuis en ergens weet ik ook wel dat het niet helemaal kan kloppen natuurlijk, maar ja, je hebt toch aanspraak, hè?
Nou was ik vanmorgen even buiten om in de tuin rond te kijken. Dat moet van die pillendraaier uit het zuiden. Dat schijnt goed voor mijn herstel te zijn.
Ik was helemaal achter in de tuin toen het weer eens in mijn been schoot. Dat gebeurt altijd als je op het meest verre punt bent en dan nog helemaal terug moet. De laatste pil was zo’n beetje uitgewerkt en dan voel je ineens wel weer alles, maar tegelijkertijd was ik ook nog vreselijk wazig.
Over de straat zag ik een jonge man lopen en die heb ik maar geroepen en hij kwam. Nadat ik hem de situatie had uitgelegd liep hij mijn huis binnen om mijn pillen te halen met een glaasje water.
Even later kwam hij weer buiten met het doosje pillen en hij lachtte nog naar mij toen hij rustig wegliep. Jawel, met mijn pillen! Hij riep nog, dat ze daar goud geld voor betaalden in de scene.
Daar stond ik dan. Pijn lijdend in de tuin en bestolen van mijn dierbare drugs. Ik zou bijna een smartlap gaan zingen, maar kon gelukkig nog net op tijd even hard op de binnenkant van mijn wang bijten en dat is altijd afdoende tegen ongewenste opwellingen.
Na een poosje mijn pijn in been en wang verbeten te hebben drong langzaam het afschuwelijke besef door. Ik moest nu afkicken. Hier en nu, alleen in de achtertuin.
Gelukkig steunde de oude appelboom me wel. Hij zei, dat hij altijd voor me zou klaarstaan en dat de perenboom ook vast wel helpen zou als de nood aan de man kwam.
Helaas kwam zijn stem al een beetje minder duidelijk door. Een teken dat de eerste afkick veschijnselen begonnen. Nog even en ik stond er echt alleen voor.
“Ach doe lieber loite”, zou mijn moeder zeggen, want om nou achter in de tuin te gaan liggen afkicken zag ik het niet zo zitten. Dus toen begon de lange tocht naar huis op mijn knieën, terwijl ik me ernstig voornam om nooit weer een huis te kopen met zo’n belachelijk diepe achtertuin.
Ik heb het gehaald en lig weer op mijn bed. De pijn trekt langzaam weg en ik wordt weer helder in mijn hoofd. De planten staan weer gewoon plant te wezen en op de tv zit een knop waarmee ik hem uit kan zetten. Zelfs de aanloopkat ligt te spinnen in plaats van te kletsen.
Al met al heeft dat hele afkick proces toch wel een half uur tot drie kwartier geduurd en ik begin er nooit weer aan. De voordelen wegen bij lange na niet op tegen de nadelen.
Toen ik dus na een uurtje weer fris en fruitig rondliep had ik zin om eens weer lekker eten te koken.
Eigenlijk is er geen lol aan om voor jezelf te koken, het is veel leuker om voor iemand anders te koken en dan hopelijk een smakelijk etende tafelgenote te hebben.
Maar om te vieren dat ik weer helemaal helder was ging ik mezelf eens verwennen met gebakken aardappeltjes,asperges met een gekruide roomsaus en een mals eland biefstukje met paddestoelen,die paddestoelen groeien gewoon bij ons in de tuin, als dat geen feestmaal is!
Na het uitstekend gelukte eten ging ik eerst eens lekker uitbuiken op de bank maar na een minuut of tien begon die rotkat weer tegen me te kletsen en ik begon allerlei vreemde kleuren te zien.
Je kunt tegenwoordig zelfs je eigen gekweekte paddestoelen niet meer vertrouwen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten