Kleinkinderen.
Afgelopen nacht droomde ik dat de kleinkinderen kwamen logeren. Nou heb ik nog geen kleinkinderen maar een man mag toch dromen, nietwaar?
De kleinkinderen kwamen dus. Johan van 4 jaar en Inge van 3. Eentje van mijn zoon en schoondochter en eentje van mijn dochter en schoonzoon. Ze doen het rustig aan.
Ze vinden het dan leuker voor de kinderen om zo’n logeerpartijtje te combineren, want dan hebben de kinderen elkaar ook nog om te spelen en dan hoeven opa en oma zich niet de hele tijd bezig te houden met de kleintjes. Wij worden tenslotte ook al een dagje ouder en er zit niet meer zoveel rek in als vroeger toen we onze hand niet omdraaiden voor continu diensten met bezigheidstherapie.
Enfin, Johan is het gewend om ’s morgens vroeg om een uur of zeven al de tent af te breken als je hem niet bezighoudt en Inge is een langslaper. Een wondertje op zich, want waar vind je nou een kind van drie jaar die houdt van uitslapen. Ze heeft dat van mijn zoon die vroeger precies zo was en vanwege dat uitslapen is Inge ’s morgens mijn lieveling. Dat draait wel bij naarmate de dag vordert.
Als Inge nog ver weg in dromenland verkeert is Johan al druk met het bouwen van huizen en het aanleggen van wegen waarop even later file’s staan met meegebrachte autootjes.
Tegen de tijd dat Inge wakker wordt is het huis al een puinhoop. Wel een gezellige puinhoop trouwens. Je moet goed kijken waar je je voeten neerzet, want voor je het weet heb je iets kapot gemaakt waar Johan blijkbaar grote waarde aan hechtte en dan is het huis te klein. Foei, wat kan dat kereltje dan een keel opzetten.
Ik ga meestal eerst even bij de buren langs als de jongelui komen logeren. Alleen even om ze voor te bereiden op de vroege lawaai scenes.
De eerste keer had ik daar niet bij stil gestaan, maar binnen een paar minuten stonden er al buren aan de deur om te vragen of ik het normaal vond om zo vroeg al een varken te slachten. We wonen wel op het platteland, maar zelfs hier is dat not done.
Ik heb ze toen maar even mee naar binnen genomen om ze met eigen ogen de brulboei te laten aanschouwen. Ze waren diep onder de indruk. Zo klein en dan zo’n volume.
Als Inge wakker is gaan ze eerst gezamelijk in bad en dan met de bubbels aan. Dat vinden ze nog steeds leuk. Oma en ik zijn daar al lang op uitgekeken, maar we zijn blij dat we de kleinkinderen er een lol mee doen. Bij ons willen ze altijd wel twee keer per dag in bad en dat mag.
Na het badderen gaan we naar buiten. Meestal heb ik wel wat te doen in de garage en Johan helpt me dan. Hij heeft een kleine overall en klompjes tegen de koude voeten en als er dan eens een hamer valt hoef je niet bang te zijn voor blauwe teennagels.
Toch is dat raar, Inge toont daar in het geheel geen belangstelling voor en Johan is niet uit de garage weg te slaan. Dat is geen opgelegd rolpatroon, maar het zit gewoon in de aard van het beestje. Johan wil bouwen en timmeren, terwijl Inge veel liever met oma in de tuin rond scharrelt en helpt met onkruid wieden. Althans, dat is haar bedoeling maar je moet haar goed in de gaten houden.
Laatst lette mijn vrouw niet zo goed op en toen had Inge een heel bed met jonge aanplant in haar emmer gestampt en ze vond het kale stuk grond wat overbleef heel netjes. Oma heeft haar een dikke lollie gegeven voor de hulp en zich voorgenomen om haar in het vervolg niet meer uit het oog te verliezen. De vaste plantjes groeien ons niet op de rug.
Zo vliegt de dag voorbij en tegen het eind van de middag komt meestal de vraag wat we gaan eten en dan noem ik altijd de dingen die zij niet lusten, zoals spruitjes of gekookte witlof en de verontwaardiging is elke keer weer even groot.
Uiteindelijk eten we dan natuurlijk pannekoeken of patat of opa’s macaroni, want het is natuurlijk wel een soort kinderfeestje zo’n logeerpartijtje bij opa en oma.
Na een paar dagen worden ze weer opgehaald door onze kinderen. Ze komen voorrijden in grote stationcars, want het is nogal een verhuizing als zo’n klein kind een paar daagjes de deur uit is.
Tassen vol speelgoed en kleding gaan er elke keer mee, terwijl ze eigenlijk amper naar al dat spul omgekeken hebben. Johan vind uiteindelijk een stuk hout in de garage van opa veel leuker dan de lego dozen en Inge’s nageltjes zijn zwart van de tuinaarde, terwijl haar barbies ongebruikt met hun beautycases in de koffer zitten.
Samen zwaaien we ze uit tot ze uit het gezichtsveld verdwenen zijn en met een zucht gaan we in ons rustige huisje bij de kachel zitten. Die rust is wel weer lekker, maar ook weer wennen. Hopelijk komen ze gauw weer logeren.
Afgelopen nacht droomde ik dat de kleinkinderen kwamen logeren. Nou heb ik nog geen kleinkinderen maar een man mag toch dromen, nietwaar?
De kleinkinderen kwamen dus. Johan van 4 jaar en Inge van 3. Eentje van mijn zoon en schoondochter en eentje van mijn dochter en schoonzoon. Ze doen het rustig aan.
Ze vinden het dan leuker voor de kinderen om zo’n logeerpartijtje te combineren, want dan hebben de kinderen elkaar ook nog om te spelen en dan hoeven opa en oma zich niet de hele tijd bezig te houden met de kleintjes. Wij worden tenslotte ook al een dagje ouder en er zit niet meer zoveel rek in als vroeger toen we onze hand niet omdraaiden voor continu diensten met bezigheidstherapie.
Enfin, Johan is het gewend om ’s morgens vroeg om een uur of zeven al de tent af te breken als je hem niet bezighoudt en Inge is een langslaper. Een wondertje op zich, want waar vind je nou een kind van drie jaar die houdt van uitslapen. Ze heeft dat van mijn zoon die vroeger precies zo was en vanwege dat uitslapen is Inge ’s morgens mijn lieveling. Dat draait wel bij naarmate de dag vordert.
Als Inge nog ver weg in dromenland verkeert is Johan al druk met het bouwen van huizen en het aanleggen van wegen waarop even later file’s staan met meegebrachte autootjes.
Tegen de tijd dat Inge wakker wordt is het huis al een puinhoop. Wel een gezellige puinhoop trouwens. Je moet goed kijken waar je je voeten neerzet, want voor je het weet heb je iets kapot gemaakt waar Johan blijkbaar grote waarde aan hechtte en dan is het huis te klein. Foei, wat kan dat kereltje dan een keel opzetten.
Ik ga meestal eerst even bij de buren langs als de jongelui komen logeren. Alleen even om ze voor te bereiden op de vroege lawaai scenes.
De eerste keer had ik daar niet bij stil gestaan, maar binnen een paar minuten stonden er al buren aan de deur om te vragen of ik het normaal vond om zo vroeg al een varken te slachten. We wonen wel op het platteland, maar zelfs hier is dat not done.
Ik heb ze toen maar even mee naar binnen genomen om ze met eigen ogen de brulboei te laten aanschouwen. Ze waren diep onder de indruk. Zo klein en dan zo’n volume.
Als Inge wakker is gaan ze eerst gezamelijk in bad en dan met de bubbels aan. Dat vinden ze nog steeds leuk. Oma en ik zijn daar al lang op uitgekeken, maar we zijn blij dat we de kleinkinderen er een lol mee doen. Bij ons willen ze altijd wel twee keer per dag in bad en dat mag.
Na het badderen gaan we naar buiten. Meestal heb ik wel wat te doen in de garage en Johan helpt me dan. Hij heeft een kleine overall en klompjes tegen de koude voeten en als er dan eens een hamer valt hoef je niet bang te zijn voor blauwe teennagels.
Toch is dat raar, Inge toont daar in het geheel geen belangstelling voor en Johan is niet uit de garage weg te slaan. Dat is geen opgelegd rolpatroon, maar het zit gewoon in de aard van het beestje. Johan wil bouwen en timmeren, terwijl Inge veel liever met oma in de tuin rond scharrelt en helpt met onkruid wieden. Althans, dat is haar bedoeling maar je moet haar goed in de gaten houden.
Laatst lette mijn vrouw niet zo goed op en toen had Inge een heel bed met jonge aanplant in haar emmer gestampt en ze vond het kale stuk grond wat overbleef heel netjes. Oma heeft haar een dikke lollie gegeven voor de hulp en zich voorgenomen om haar in het vervolg niet meer uit het oog te verliezen. De vaste plantjes groeien ons niet op de rug.
Zo vliegt de dag voorbij en tegen het eind van de middag komt meestal de vraag wat we gaan eten en dan noem ik altijd de dingen die zij niet lusten, zoals spruitjes of gekookte witlof en de verontwaardiging is elke keer weer even groot.
Uiteindelijk eten we dan natuurlijk pannekoeken of patat of opa’s macaroni, want het is natuurlijk wel een soort kinderfeestje zo’n logeerpartijtje bij opa en oma.
Na een paar dagen worden ze weer opgehaald door onze kinderen. Ze komen voorrijden in grote stationcars, want het is nogal een verhuizing als zo’n klein kind een paar daagjes de deur uit is.
Tassen vol speelgoed en kleding gaan er elke keer mee, terwijl ze eigenlijk amper naar al dat spul omgekeken hebben. Johan vind uiteindelijk een stuk hout in de garage van opa veel leuker dan de lego dozen en Inge’s nageltjes zijn zwart van de tuinaarde, terwijl haar barbies ongebruikt met hun beautycases in de koffer zitten.
Samen zwaaien we ze uit tot ze uit het gezichtsveld verdwenen zijn en met een zucht gaan we in ons rustige huisje bij de kachel zitten. Die rust is wel weer lekker, maar ook weer wennen. Hopelijk komen ze gauw weer logeren.
test voor reactie plaatsen
BeantwoordenVerwijderen