Vissen II
Ik heb me toch een reacties gehad op mijn vorige stukje over vissen. Niet netjes meer.
Kijk, van zo’n visanalfabeet die wel eens een lekkerbekje op de markt gekocht heeft trek ik me niets aan natuurlijk, maar zoals mijn vader reageerde...
Mijn moeder vertelde me, dat hij met een glimlach begon te lezen. Ha,hij vertelt over vissen!
Even later begon zijn gezicht rood te worden en aan het eind van het verhaal was zijn bloeddruk tot onrustbarende hoogte gestegen, terwijl hij ook een acute aanval van jicht erbij kreeg.
Ik wist niet dat jicht ook door stress kon komen, maar goed, weer wat geleerd, nietwaar?
Het huis was te klein volgens mijn moeder die altijd en onder alle omstandigheden de rust zelve blijft.
Ik kan hier niet de woorden herhalen die hij bezigde, maar een vrije samenvatting is wel noodzakelijk natuurlijk om de visbeleving van mijn vader iets duidelijker te maken.
Volgens hem had iemand toch wel heel erg gefaald in de opvoeding en als ik ooit nog eens iets negatiefs over de edele vissport zou zeggen, dan zou hij hoogstpersoonlijk er wel even voor zorgen dat ik nooit meer in de gelegenheid zou zijn om alleen al een hengel vást te houden en meer woorden van die strekking.
Tussen het schelden door werd er driftig gezocht naar de juiste pijnstillers tegen de jicht, maar die lagen natuurlijk niet op de plek waar ze hoorden te liggen en waar pa ze toch zelf neergelegd had.
Volgens mijn moeder moest hij gewoon beter kijken, maar dat was dan weer tegen het zere been van pa. Een overigens grappige woordspeling in dit geval.
Maar ja, toen was het huis natuurlijk helemaal te klein en ondanks de waarschuwingen van mijn moeder (“denk toch om je bloeddruk”) stond hij op het punt om de tent af te breken.
Gelukkig, of helaas, ging de bel en de onderbuurman stond voor de deur om te vragen of het ook iets rustiger kon.
Nou kan mijn vader met de hele buurt prima opschieten behalve met de onderbuurman en de gevolgen van dit bezoekje waren dan ook voor hem.
De beste man, die nogal slecht ter been is, was binnen tien seconden van de gallerij af en weer in zijn eigen huis. Verbazend toch, welke snelheid oude mensen in nood nog kunnen ontwikkelen. Tot op heden is de man niet meer buiten gezien.
Mijn vader heeft tot aan de lift achter hem aan gezeten, maar toen sloeg een nieuwe jicht golf door zijn been en moest hij het opgeven. Waar jicht al niet goed voor is.
Desalniettemin kan dit alles natuurlijk nooit goed zijn voor zijn gezondheid en dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben. Hij moet nog gewoon regelmatig met zijn hengels erop uitgaan en lekker gaan vissen. Ontspannen en niet inzitten over een ontaarde zoon die niets van vissen wil weten.
Gelukkig speelde dit alles zich slechts af in mijn fantasie. Mijn vader zit rustig, met zijn voeten op een bankje, voor de tv zijn bloeddruk laag te houden.
Hij belde me nog wel even op naar aanleiding van mijn verhaaltje en zei, dat hij er erg van genoten had en het fijn vond dat ik de hengel had uitgeprobeerd.
Hij had nog wel een gouden tip: als ik nou weer eens in mijn vijver ging vissen was het toch verstandiger om het haakje er ook af te halen. Dat zou een hoop geld en ergernis schelen.
Tja, verstand komt met de jaren.
Ik heb me toch een reacties gehad op mijn vorige stukje over vissen. Niet netjes meer.
Kijk, van zo’n visanalfabeet die wel eens een lekkerbekje op de markt gekocht heeft trek ik me niets aan natuurlijk, maar zoals mijn vader reageerde...
Mijn moeder vertelde me, dat hij met een glimlach begon te lezen. Ha,hij vertelt over vissen!
Even later begon zijn gezicht rood te worden en aan het eind van het verhaal was zijn bloeddruk tot onrustbarende hoogte gestegen, terwijl hij ook een acute aanval van jicht erbij kreeg.
Ik wist niet dat jicht ook door stress kon komen, maar goed, weer wat geleerd, nietwaar?
Het huis was te klein volgens mijn moeder die altijd en onder alle omstandigheden de rust zelve blijft.
Ik kan hier niet de woorden herhalen die hij bezigde, maar een vrije samenvatting is wel noodzakelijk natuurlijk om de visbeleving van mijn vader iets duidelijker te maken.
Volgens hem had iemand toch wel heel erg gefaald in de opvoeding en als ik ooit nog eens iets negatiefs over de edele vissport zou zeggen, dan zou hij hoogstpersoonlijk er wel even voor zorgen dat ik nooit meer in de gelegenheid zou zijn om alleen al een hengel vást te houden en meer woorden van die strekking.
Tussen het schelden door werd er driftig gezocht naar de juiste pijnstillers tegen de jicht, maar die lagen natuurlijk niet op de plek waar ze hoorden te liggen en waar pa ze toch zelf neergelegd had.
Volgens mijn moeder moest hij gewoon beter kijken, maar dat was dan weer tegen het zere been van pa. Een overigens grappige woordspeling in dit geval.
Maar ja, toen was het huis natuurlijk helemaal te klein en ondanks de waarschuwingen van mijn moeder (“denk toch om je bloeddruk”) stond hij op het punt om de tent af te breken.
Gelukkig, of helaas, ging de bel en de onderbuurman stond voor de deur om te vragen of het ook iets rustiger kon.
Nou kan mijn vader met de hele buurt prima opschieten behalve met de onderbuurman en de gevolgen van dit bezoekje waren dan ook voor hem.
De beste man, die nogal slecht ter been is, was binnen tien seconden van de gallerij af en weer in zijn eigen huis. Verbazend toch, welke snelheid oude mensen in nood nog kunnen ontwikkelen. Tot op heden is de man niet meer buiten gezien.
Mijn vader heeft tot aan de lift achter hem aan gezeten, maar toen sloeg een nieuwe jicht golf door zijn been en moest hij het opgeven. Waar jicht al niet goed voor is.
Desalniettemin kan dit alles natuurlijk nooit goed zijn voor zijn gezondheid en dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben. Hij moet nog gewoon regelmatig met zijn hengels erop uitgaan en lekker gaan vissen. Ontspannen en niet inzitten over een ontaarde zoon die niets van vissen wil weten.
Gelukkig speelde dit alles zich slechts af in mijn fantasie. Mijn vader zit rustig, met zijn voeten op een bankje, voor de tv zijn bloeddruk laag te houden.
Hij belde me nog wel even op naar aanleiding van mijn verhaaltje en zei, dat hij er erg van genoten had en het fijn vond dat ik de hengel had uitgeprobeerd.
Hij had nog wel een gouden tip: als ik nou weer eens in mijn vijver ging vissen was het toch verstandiger om het haakje er ook af te halen. Dat zou een hoop geld en ergernis schelen.
Tja, verstand komt met de jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten