Spagaat.
Vorige week maakte ik weer eens mijn wandelingetje in de omgeving; noodzakelijk voor het herstel en een frisse plattelandsneus halen is natuurlijk altijd gezond.
Na een kwartiertje lopen, kwam ik bij de plaatselijke basisschool en daar was het juist speelkwartier.
Het gejoel en kabaal kwam me al tegemoet. Het bekende lawaai als tientallen uitgelaten kinderen even de droge lessen mogen onderbreken.
Een groepje kinderen was aan het voetballen op grasveldje naast het schoolplein en de bal vloog alle kanten op. Ik zag de bal met een hoge boog mijn kant opkomen; duidelijk veel te ver getrapt door een lange slungel die met veel armgebaren tegen mij riep:” Hee ouwe, gooi es terug! “
Tja, ik weet dat ik door veel jeugd als een oude kerel gezien wordt, maar zo voel ik me niet en de bekende nekhaartjes gingen dan ook spontaan overeind staan. Ik zou ze wel eens even wat laten zien. Zo hoog als ik die bal zou schoppen was iets waar die kleuters alleen maar van konden dromen.
Ik nam een kort aanloopje en haalde uit; een geweldige trap in gedachten. Jammer genoeg bleek de ondergrond nogal glad en toen mijn rechterbeen op het hoogste punt was, gleed mijn linkerbeen naar achteren. Een fatale spagaat was het gevolg.
De hoon en het gelach van al die kleine kinderen was niet belangrijk meer. Een onbeschrijfelijke, snijdende pijn doorkliefde mijn kruis. Ik had werkelijk het idee dat ik opengescheurd was tot aan mijn borstbeen.
Machteloos lag ik op het veldje toen een juf van de kleuters kwam aangerend en vroeg wat er gebeurd was. Een open deurtje natuurlijk, waarop ik zei dat ik er nog maar net lag en het ook niet precies wist. Die oude reactie kwam, ondanks de pijn, meteen in me op. Na een poosje gelegen te hebben, bleek dat ik echt niet meer in staat was om op te staan waarop de juf de ambulance belde.
Binnen een half uur lag ik netjes in het ziekenhuis op de eerste hulp afdeling te wachten op de dokter.
Heeft u wel eens op zo’n afdeling gelegen met een zeer pijnlijke kwetsuur? Na een poosje wachten kwam er een man in een witte jas. Hij vroeg wat er gebeurd was, waarop ik keurig mijn verhaal vertelde in de veronderstelling dat mijn pijn nu snel voorbij zou zijn. Niet dus. Na zijn medeleven betuigd te hebben, zei hij dat hij de dokter zou gaan halen. Had ik alles voor niks verteld! Waarschijnlijk was het een verpleger of, erger nog, een schoonmaker of zo.
Na weer een kwartier wachten werd mijn lontje al behoorlijk kort, maar gelukkig kwam er weer een witte jas binnen. Deze keer een hoogblonde dame met een beetje verkeerde make-up. Op haar vraag wat er gebeurd was zei ik dus dat ik mijn geheim wel bewaarde voor de dokter en dat zij haar leedvermaak over mijn kruispijn maar ergens anders moest gaan botvieren.
Ze vertelde dat zij de poort arts was en kwam beoordelen wat ik had en welke specialist er voor mij nodig was, dus vertelde ik mijn verhaal nogmaals. Deze keer maakte ik het wel iets stoerder, maar dat was inherent aan haar verschijning. De blonde dame was onder de indruk en haalde er een collega bij die de bekende weg bewandelde en mij wéér vroeg wat er gebeurd was! Toen was mijn lontje op.
De ontploffing volgde. Ik zal u de woorden besparen die ik bezigde. Het was niet netjes.
Ineens werden er in snel tempo foto’s gemaakt, kreeg ik een spuit met een pijnstiller waar ik heerlijk wazig van werd en alles werd weer wat draaglijker.
Na een kort overleg van de dokters bleek er een scheurtje in een bot te zitten. Was niets aan te doen. Gewoon rust nemen met wat paracetamolletjes en geen spagaat meer maken.
Mijn vrouw kwam me ophalen uit het ziekenhuis. Ze was hals over kop uit haar werk gekomen. Het eerste wat ze vroeg was: “Wat is er gebeurd!”
Vorige week maakte ik weer eens mijn wandelingetje in de omgeving; noodzakelijk voor het herstel en een frisse plattelandsneus halen is natuurlijk altijd gezond.
Na een kwartiertje lopen, kwam ik bij de plaatselijke basisschool en daar was het juist speelkwartier.
Het gejoel en kabaal kwam me al tegemoet. Het bekende lawaai als tientallen uitgelaten kinderen even de droge lessen mogen onderbreken.
Een groepje kinderen was aan het voetballen op grasveldje naast het schoolplein en de bal vloog alle kanten op. Ik zag de bal met een hoge boog mijn kant opkomen; duidelijk veel te ver getrapt door een lange slungel die met veel armgebaren tegen mij riep:” Hee ouwe, gooi es terug! “
Tja, ik weet dat ik door veel jeugd als een oude kerel gezien wordt, maar zo voel ik me niet en de bekende nekhaartjes gingen dan ook spontaan overeind staan. Ik zou ze wel eens even wat laten zien. Zo hoog als ik die bal zou schoppen was iets waar die kleuters alleen maar van konden dromen.
Ik nam een kort aanloopje en haalde uit; een geweldige trap in gedachten. Jammer genoeg bleek de ondergrond nogal glad en toen mijn rechterbeen op het hoogste punt was, gleed mijn linkerbeen naar achteren. Een fatale spagaat was het gevolg.
De hoon en het gelach van al die kleine kinderen was niet belangrijk meer. Een onbeschrijfelijke, snijdende pijn doorkliefde mijn kruis. Ik had werkelijk het idee dat ik opengescheurd was tot aan mijn borstbeen.
Machteloos lag ik op het veldje toen een juf van de kleuters kwam aangerend en vroeg wat er gebeurd was. Een open deurtje natuurlijk, waarop ik zei dat ik er nog maar net lag en het ook niet precies wist. Die oude reactie kwam, ondanks de pijn, meteen in me op. Na een poosje gelegen te hebben, bleek dat ik echt niet meer in staat was om op te staan waarop de juf de ambulance belde.
Binnen een half uur lag ik netjes in het ziekenhuis op de eerste hulp afdeling te wachten op de dokter.
Heeft u wel eens op zo’n afdeling gelegen met een zeer pijnlijke kwetsuur? Na een poosje wachten kwam er een man in een witte jas. Hij vroeg wat er gebeurd was, waarop ik keurig mijn verhaal vertelde in de veronderstelling dat mijn pijn nu snel voorbij zou zijn. Niet dus. Na zijn medeleven betuigd te hebben, zei hij dat hij de dokter zou gaan halen. Had ik alles voor niks verteld! Waarschijnlijk was het een verpleger of, erger nog, een schoonmaker of zo.
Na weer een kwartier wachten werd mijn lontje al behoorlijk kort, maar gelukkig kwam er weer een witte jas binnen. Deze keer een hoogblonde dame met een beetje verkeerde make-up. Op haar vraag wat er gebeurd was zei ik dus dat ik mijn geheim wel bewaarde voor de dokter en dat zij haar leedvermaak over mijn kruispijn maar ergens anders moest gaan botvieren.
Ze vertelde dat zij de poort arts was en kwam beoordelen wat ik had en welke specialist er voor mij nodig was, dus vertelde ik mijn verhaal nogmaals. Deze keer maakte ik het wel iets stoerder, maar dat was inherent aan haar verschijning. De blonde dame was onder de indruk en haalde er een collega bij die de bekende weg bewandelde en mij wéér vroeg wat er gebeurd was! Toen was mijn lontje op.
De ontploffing volgde. Ik zal u de woorden besparen die ik bezigde. Het was niet netjes.
Ineens werden er in snel tempo foto’s gemaakt, kreeg ik een spuit met een pijnstiller waar ik heerlijk wazig van werd en alles werd weer wat draaglijker.
Na een kort overleg van de dokters bleek er een scheurtje in een bot te zitten. Was niets aan te doen. Gewoon rust nemen met wat paracetamolletjes en geen spagaat meer maken.
Mijn vrouw kwam me ophalen uit het ziekenhuis. Ze was hals over kop uit haar werk gekomen. Het eerste wat ze vroeg was: “Wat is er gebeurd!”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten