Midlife crisis.
Vorige week heb ik een belangrijke beslissing genomen; een beslissing die een beetje een keerpunt in mijn leven betekent.
Een beslissing die ook wel een beetje past bij mijn leeftijd. Als een man tegen het eind van de veertig loopt gaat hij nadenken over wat hij allemaal bereikt heeft en wat hij had willen bereiken. Iets waar je over het algemeen niet vrolijker van wordt. Ik had al allerlei zaken de revue laten passeren totdat ik bij mijn vervoermiddel aankwam.
Al vele jaren heb ik een fiets met werkelijk alles erop en eraan. Er zit een soort vering op om U tegen te zeggen en van tegenwind heb je geen last vanwege de vele versnellingen. Vandaar dat ik er erg zuinig op ben en hem zo min mogelijk gebruik. Hij staat keurig in de garage onder een laagje stof; da’s goed tegen de roest.
Verder heb ik een auto. Vanaf mijn achttiende heb ik ontelbare auto’s gehad en de laatste jaren worden die steeds nieuwer en groter. Een man wil tenslotte ook wel eens gemakkelijk kunnen zitten en zijn benen kunnen strekken achter het stuur. Maar hoe duurder de auto hoe burgerlijker. Veel ruimte, neutrale kleur,metallic lak natuurlijk, want dat glimt zo mooi, lichtmetalen velgen, omdat wieldoppen zo goedkoop lijken. Kortom, als je erover nadenkt, schaam je je diep voor zoveel burgerlijkheid.
En nu ben ik op een leeftijd aangekomen dat ik begin na te denken met als gevolg dat ik op een mooie middag naar een garagebedrijf ben gegaan. Mijn bijna nieuwe stationwagon heb ik eerst nog even door de wasstraat gereden en ik heb een Alfa Romeo cabriolet gekocht. Jawel! Een echte cabrio. Het dak gaat automatisch open en dicht, belachelijk dure spaakvelgen en knalrood.
Ik zag mezelf al rijden met het dak open, de geluidsinstallatie met acht boxen op vol volume en minzaam zwaaiend naar langharige blondines langs de kant van de weg. Toen ik uiteindelijk bij de garage wegreed en even het gaspedaal intrapte zat ik binnen zes seconden al over de honderd. Ik ben gelijk doorgereden naar de opticiën, want mijn bril ligt nu ergens in de berm; die kon niet tegen de wind met die snelheid. Nu heb ik een mooie zonnebril op sterkte die goed klem op mijn hoofd zit, want als je in zo’n auto rijdt draag je natuurlijk een zonnebril.
Toen ik thuis kwam wachtte mij een verassing; mijn vrouw was er niet blij mee en dat is nog zwak uitgedrukt. Hoe moest dat nou als we op vakantie gingen? De tent kon niet eens mee; een dakkoffer kon er ook niet op. Wanneer kun je nou met je dak open rijden in dit kikkerlandje, enzovoort. Haar hele tirade was natuurlijk doorspekt met krachttermen waarvan ”stomme dakloze” nog de netste was.
Na een paar dagen had ik haar toch zover dat ze mee wilde om een eindje te rijden. Aan het eind van de straat leek het of haar haar getoupeerd was. Het zag er werkelijk niet uit en haar gezicht voorspelde dan ook onweer.
Dat onweer hebben we niet gehad, maar wel een zeer plotselinge regenbui en het bleek dat het volledig sluiten van het dak toch even tijd nam. Tijdens het rijden kon dat niet, dus moest ik eerst zoeken naar een parkeerplaats die niet overal te vinden zijn langs de autoweg.
Tegen de tijd dat we op er één gevonden hadden en het dak langzaam dicht ging, waren wij al doorweekt en wij niet alleen; de stoelen met de mooie stoffen bekleding zogen zich helemaal vol met water en er stond een paar centimeter water op de vloer. Al soppend zijn we terug naar huis gereden en de cabrio staat nu in de garage te drogen. Tegen de tijd dat de stoelen helemaal droog zijn, is hopelijk ook het vocht achter het glas van alle metertjes weer weg. Ze zijn nu beslagen aan de binnenkant.
Al met al is zo’n midlife crisis best wel lastig en op deze manier ook wel kostbaar. Ik zit nu met een knalrode, doorweekte auto in de garage en toen ik de garage belde om de koop weer terug te draaien kon dat alleen tegen bijbetaling van een paar duizend euro, omdat hij nu tweedehands was....
Zijn er onder mijn lezers ook ervaringsdeskundigen die mij kunnen vertellen hoe lang zo’n midlife crisis duurt? Want als dit nog lang gaat duren moet ik gaan rondkijken naar een tweede hypotheek.
Ik heb namelijk een heel mooie speedboot gezien. Roomwit met rode sierstrepen, rundlederen stoelen en met een motor van een paar honderd pk. Dan kan ik ook nog waterskieën!
Vorige week heb ik een belangrijke beslissing genomen; een beslissing die een beetje een keerpunt in mijn leven betekent.
Een beslissing die ook wel een beetje past bij mijn leeftijd. Als een man tegen het eind van de veertig loopt gaat hij nadenken over wat hij allemaal bereikt heeft en wat hij had willen bereiken. Iets waar je over het algemeen niet vrolijker van wordt. Ik had al allerlei zaken de revue laten passeren totdat ik bij mijn vervoermiddel aankwam.
Al vele jaren heb ik een fiets met werkelijk alles erop en eraan. Er zit een soort vering op om U tegen te zeggen en van tegenwind heb je geen last vanwege de vele versnellingen. Vandaar dat ik er erg zuinig op ben en hem zo min mogelijk gebruik. Hij staat keurig in de garage onder een laagje stof; da’s goed tegen de roest.
Verder heb ik een auto. Vanaf mijn achttiende heb ik ontelbare auto’s gehad en de laatste jaren worden die steeds nieuwer en groter. Een man wil tenslotte ook wel eens gemakkelijk kunnen zitten en zijn benen kunnen strekken achter het stuur. Maar hoe duurder de auto hoe burgerlijker. Veel ruimte, neutrale kleur,metallic lak natuurlijk, want dat glimt zo mooi, lichtmetalen velgen, omdat wieldoppen zo goedkoop lijken. Kortom, als je erover nadenkt, schaam je je diep voor zoveel burgerlijkheid.
En nu ben ik op een leeftijd aangekomen dat ik begin na te denken met als gevolg dat ik op een mooie middag naar een garagebedrijf ben gegaan. Mijn bijna nieuwe stationwagon heb ik eerst nog even door de wasstraat gereden en ik heb een Alfa Romeo cabriolet gekocht. Jawel! Een echte cabrio. Het dak gaat automatisch open en dicht, belachelijk dure spaakvelgen en knalrood.
Ik zag mezelf al rijden met het dak open, de geluidsinstallatie met acht boxen op vol volume en minzaam zwaaiend naar langharige blondines langs de kant van de weg. Toen ik uiteindelijk bij de garage wegreed en even het gaspedaal intrapte zat ik binnen zes seconden al over de honderd. Ik ben gelijk doorgereden naar de opticiën, want mijn bril ligt nu ergens in de berm; die kon niet tegen de wind met die snelheid. Nu heb ik een mooie zonnebril op sterkte die goed klem op mijn hoofd zit, want als je in zo’n auto rijdt draag je natuurlijk een zonnebril.
Toen ik thuis kwam wachtte mij een verassing; mijn vrouw was er niet blij mee en dat is nog zwak uitgedrukt. Hoe moest dat nou als we op vakantie gingen? De tent kon niet eens mee; een dakkoffer kon er ook niet op. Wanneer kun je nou met je dak open rijden in dit kikkerlandje, enzovoort. Haar hele tirade was natuurlijk doorspekt met krachttermen waarvan ”stomme dakloze” nog de netste was.
Na een paar dagen had ik haar toch zover dat ze mee wilde om een eindje te rijden. Aan het eind van de straat leek het of haar haar getoupeerd was. Het zag er werkelijk niet uit en haar gezicht voorspelde dan ook onweer.
Dat onweer hebben we niet gehad, maar wel een zeer plotselinge regenbui en het bleek dat het volledig sluiten van het dak toch even tijd nam. Tijdens het rijden kon dat niet, dus moest ik eerst zoeken naar een parkeerplaats die niet overal te vinden zijn langs de autoweg.
Tegen de tijd dat we op er één gevonden hadden en het dak langzaam dicht ging, waren wij al doorweekt en wij niet alleen; de stoelen met de mooie stoffen bekleding zogen zich helemaal vol met water en er stond een paar centimeter water op de vloer. Al soppend zijn we terug naar huis gereden en de cabrio staat nu in de garage te drogen. Tegen de tijd dat de stoelen helemaal droog zijn, is hopelijk ook het vocht achter het glas van alle metertjes weer weg. Ze zijn nu beslagen aan de binnenkant.
Al met al is zo’n midlife crisis best wel lastig en op deze manier ook wel kostbaar. Ik zit nu met een knalrode, doorweekte auto in de garage en toen ik de garage belde om de koop weer terug te draaien kon dat alleen tegen bijbetaling van een paar duizend euro, omdat hij nu tweedehands was....
Zijn er onder mijn lezers ook ervaringsdeskundigen die mij kunnen vertellen hoe lang zo’n midlife crisis duurt? Want als dit nog lang gaat duren moet ik gaan rondkijken naar een tweede hypotheek.
Ik heb namelijk een heel mooie speedboot gezien. Roomwit met rode sierstrepen, rundlederen stoelen en met een motor van een paar honderd pk. Dan kan ik ook nog waterskieën!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten