Tante Bep hersteld.
Gisteren ben ik weer eens bij tante Bep langs geweest. Ik had veel te lang gewacht met dit bezoekje, maar hoe gaat dat, druk, druk, druk. Druk met werk, druk met jezelf en dan schiet zo’n simpel bezoekje aan een oude, herstellende tante er weer een tijdje bij in. Tante Bep maalde er niet om. Ze riep op volle kracht dat ze blij was om me te zien en stommelde met een stok door haar huiskamer.
Nadat de koffie was ingeschonken, vertelde ze hoe het haar de laatste paar weken vergaan was. Ze was weer redelijk ter been. Die heup operatie was een fluitje van een cent, hoewel ze wel een knallende koppijn had gehad de dag na de operatie. Het beruchte heupflesje was ze zeker alweer vergeten.
Zo zat ze nog een poosje te vertellen, maar het viel me op dat het meer schreeuwen was dan praten.
Ik vroeg haar of haar gehoor erg achteruit gegaan was de laatste tijd; mijn trommelvliezen begonnen namelijk op te spelen. Maar nee, dat lag niet aan haar oren, brulde ze, ze was nog niet goed genoeg ter been om naar de winkel te lopen en nu waren de baterijen op van haar gehoor apparaat! Tante Bep had namelijk al jaren een gehoor apparaat; zo’n grote uit vroeger tijden. Ze vond het niet belangrijk dat het niet mooi weggewerkt zat. Eigenlijk vond ze het handig , want iedereen zag gelijk dat ze doof was en praatte dan harder. Dat scheelde in de baterijen volgens haar. En batterijen versleet ze bij de vleet. Vier AA baterijen per week. Die zitten in een soort accu in een zakje en van daar loopt een nogal dikke draad naar het apparaat achter haar oor. Een hele instalatie vergeleken met die kleine dingetjes van tegenwoordig. Mijn jongste zoon zei eens dat Tante Bep op een accu liep. Gelukkig had ze hem niet aanstaan op dat moment.
Maar goed,ik kwam voor haar gebroken heup en nadat ik even snel batterijtjes had gehaald kon ze op gewone geluidssterkte vertellen hoe het met haar ging. Nou, dat viel dik mee. Ze redde zich prima. De buurvrouw kookte extra warm eten en dat bracht ze elke dag rond etenstijd en verder deed ze alles zelf. Behalve de tuin. Daar was ze al een paar weken niet geweest, omdat ze niet van het trapje af kon bij de achterdeur. Het was een ouderwets bordesje bij de deur. Iets te hoog met te smalle treden en als je tijdelijk slecht ter been bent is het een onoverkomelijke hindernis.
Ik wilde net aanbieden om een oplossing te bedenken, zodat ze wel weer in de tuin kon komen toen tante Bep vertelde dat ze een klusjesman had laten komen die de trap kon uitbreiden met metselstenen. Dat was de oplossing, maar de beste man vroeg 50 euro voor het materiaal en de moeite.
“Een schijntje”, wilde ik net zeggen, maar tante barstte los; 50 euro! Daar kon ze vroeger zowat het hele huis voor laten schilderen! 50 euro! Alsof de euro’s haar op de rug groeiden en zo tierde ze nog een poosje door.
Nou weet ik toevallig dat tante Bep erg goed in de slappe was zit. Ze heeft meer geld dan ze ooit op zal kunnen maken. Wijlen ome Cor had haar zeer goed verzorgd achter gelaten toen hij de pieren gezelschap ging houden. Helaas zie je vaak dat de rijkste mensen ook de zuinigste zijn en tante Bep was hierop geen uitzondering. Mijn plan om haar van het trapprobleem af te helpen liet ik dus snel weer varen en ik vertelde haar dat ze welliswaar een schat van een tante was, maar tegelijkertijd een grote vrek met verkeerde zuinigheid. Gelukkig kan ze wel tegen dit soort uitspraken van mij.
De srv-man die wekelijks haar boodschappen brengt, zei ook eens zoiets tegen haar en voordat hij weg kon duiken, had hij een klap van haar stok ontvangen en die was gratis, schreeuwde ze hem achterna. Hij had geluk dat hij stevig gebouwd was, want anders was hij tegen de vlakte gegaan.
Tja, zo’n type is tante Bep. Lief, breekbaar en zeer oud, maar wel met haar op de tanden en op haar spierballen.
Gisteren ben ik weer eens bij tante Bep langs geweest. Ik had veel te lang gewacht met dit bezoekje, maar hoe gaat dat, druk, druk, druk. Druk met werk, druk met jezelf en dan schiet zo’n simpel bezoekje aan een oude, herstellende tante er weer een tijdje bij in. Tante Bep maalde er niet om. Ze riep op volle kracht dat ze blij was om me te zien en stommelde met een stok door haar huiskamer.
Nadat de koffie was ingeschonken, vertelde ze hoe het haar de laatste paar weken vergaan was. Ze was weer redelijk ter been. Die heup operatie was een fluitje van een cent, hoewel ze wel een knallende koppijn had gehad de dag na de operatie. Het beruchte heupflesje was ze zeker alweer vergeten.
Zo zat ze nog een poosje te vertellen, maar het viel me op dat het meer schreeuwen was dan praten.
Ik vroeg haar of haar gehoor erg achteruit gegaan was de laatste tijd; mijn trommelvliezen begonnen namelijk op te spelen. Maar nee, dat lag niet aan haar oren, brulde ze, ze was nog niet goed genoeg ter been om naar de winkel te lopen en nu waren de baterijen op van haar gehoor apparaat! Tante Bep had namelijk al jaren een gehoor apparaat; zo’n grote uit vroeger tijden. Ze vond het niet belangrijk dat het niet mooi weggewerkt zat. Eigenlijk vond ze het handig , want iedereen zag gelijk dat ze doof was en praatte dan harder. Dat scheelde in de baterijen volgens haar. En batterijen versleet ze bij de vleet. Vier AA baterijen per week. Die zitten in een soort accu in een zakje en van daar loopt een nogal dikke draad naar het apparaat achter haar oor. Een hele instalatie vergeleken met die kleine dingetjes van tegenwoordig. Mijn jongste zoon zei eens dat Tante Bep op een accu liep. Gelukkig had ze hem niet aanstaan op dat moment.
Maar goed,ik kwam voor haar gebroken heup en nadat ik even snel batterijtjes had gehaald kon ze op gewone geluidssterkte vertellen hoe het met haar ging. Nou, dat viel dik mee. Ze redde zich prima. De buurvrouw kookte extra warm eten en dat bracht ze elke dag rond etenstijd en verder deed ze alles zelf. Behalve de tuin. Daar was ze al een paar weken niet geweest, omdat ze niet van het trapje af kon bij de achterdeur. Het was een ouderwets bordesje bij de deur. Iets te hoog met te smalle treden en als je tijdelijk slecht ter been bent is het een onoverkomelijke hindernis.
Ik wilde net aanbieden om een oplossing te bedenken, zodat ze wel weer in de tuin kon komen toen tante Bep vertelde dat ze een klusjesman had laten komen die de trap kon uitbreiden met metselstenen. Dat was de oplossing, maar de beste man vroeg 50 euro voor het materiaal en de moeite.
“Een schijntje”, wilde ik net zeggen, maar tante barstte los; 50 euro! Daar kon ze vroeger zowat het hele huis voor laten schilderen! 50 euro! Alsof de euro’s haar op de rug groeiden en zo tierde ze nog een poosje door.
Nou weet ik toevallig dat tante Bep erg goed in de slappe was zit. Ze heeft meer geld dan ze ooit op zal kunnen maken. Wijlen ome Cor had haar zeer goed verzorgd achter gelaten toen hij de pieren gezelschap ging houden. Helaas zie je vaak dat de rijkste mensen ook de zuinigste zijn en tante Bep was hierop geen uitzondering. Mijn plan om haar van het trapprobleem af te helpen liet ik dus snel weer varen en ik vertelde haar dat ze welliswaar een schat van een tante was, maar tegelijkertijd een grote vrek met verkeerde zuinigheid. Gelukkig kan ze wel tegen dit soort uitspraken van mij.
De srv-man die wekelijks haar boodschappen brengt, zei ook eens zoiets tegen haar en voordat hij weg kon duiken, had hij een klap van haar stok ontvangen en die was gratis, schreeuwde ze hem achterna. Hij had geluk dat hij stevig gebouwd was, want anders was hij tegen de vlakte gegaan.
Tja, zo’n type is tante Bep. Lief, breekbaar en zeer oud, maar wel met haar op de tanden en op haar spierballen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten