Alweer tante Bep.
Vanmorgen ging de telefoon. Het was de buurvrouw van tante Bep die vertelde dat tante vanmorgen vroeg gevallen was en nu met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht werd. Dat was wel even schrikken natuurlijk. Tante Bep is dan wel een zeer taai vrouwtje, maar op haar hoge leeftijd is een val toch gevaarlijk; een gebroken been of heup heb je dan zomaar. Dus ik heb de huiselijke zaken even geregeld en ben daarna naar het ziekenhuis gereden.
Toen ik bij de eerste hulp binnenkwam hoorde ik net een ijselijke kreet uit zo’n behandelkamertje komen. Aan het volume en de hoge toon herkende ik mijn tante. Toen ik de deur opende hoorde ik haar nog net zeggen:” Foei dokter, wat heb jij een kouwe handen”.
Gelukkig praatte ze nog zoals ik van haar gewend was.
Maar ondertussen lag tante Bep wel in de kreukels. Haar ene been stond in een vreemde stand en dat zegt genoeg natuurlijk. Nader onderzoek en foto’s lieten echter zien dat haar heup uit de kom was. Een wonderlijke blessure voor een vrouw van eenentachtig; breken alla, maar uit de kom...
De heren doktoren stonden er ook met hun volle verstand naar te kijken en prezen haar de hemel in vanwege haar ijzersterke botten. Volgens tante Bep was dat een logisch gevolg van dagelijks een rauw kippenei eten met schaal en al. Da’s goed voor de botten zei ze ten overvloede.
Het idee trekt me niet maar als dat betekent dat je op zo’n hoge leeftijd nog de botten van een bootwerker hebt, is er wel wat voor te zeggen.
De dokter vertelde haar dat het inderdaad erg goed voor de botten is, maar erg slecht voor je cholesterol. Daar had tante nog nooit van gehoord, dus ging ze daar ook geen rekening mee houden.
Vroeger had je geen cholesterol, volgens haar, dus had zij dat ook niet. Het was allemaal nieuwerwetse blabla en alleen bedoeld om pilletjes te verkopen. Zo nu en dan een handvol brandnetels uit de tuin halen, potje thee ervan trekken en op de nuchtere maag vijf koppen leegdrinken, dat was voldoende om al die enge ziektes buiten de deur te houden. Zo, daar konden de heren artsen het mee doen. Van haar werden ze niet rijk.
Desalniettemin, die heup moest wel weer terug in de kom gezet worden en we konden allemaal wel bedenken dat dat niet zo simpel was. De dokter zei dat het eigenlijk onder narcose moest gebeuren, maar gezien de leeftijd van het lijdend voorwerp was dat eigenlijk niet verantwoord.
Tante Bep zei: ”Gerard, vertaal dat eens in gewone mensen woorden voor mij. Die dure dokterspraat is niet te volgen”.
Dus ik zei dat de dokter zo’n oud mens liever niet in slaap bracht, omdat de kans dan groot is dat je aan de verkeerde kant van die slaap wakker wordt, kortom, dan kun je het gras van onderen bekijken, ergo, voordat ze daar aan beginnen willen ze weten welke kist u wilt.
Dat was duidelijk en tante Bep verschoot toch even van kleur. Ze fluisterde in mijn oor dat ik even een plat flesje uit haar zak moest pakken; die zak zat aan de binnenkant van haar rok. Toen de dokters en verpleegsters even niet keken, zette tante Bep het flesje aan haar mond en klokte het achter elkaar leeg. Terwijl ze een boertje onderdrukte, zei ze tegen de dokter dat ze besloten had om het zonder verdoving te doen, op haar eigen verantwoording en ze ging er eens goed voor liggen.
De cognac, want dat zat erin, begon zijn werk te doen en met een hoogrode kleur lag tante Bep zacht giegelend te wachten op de onvermijdelijke pijn.
Al het beschikbare personeel kwam helpen met vasthouden, trekken en tegendruk geven en de dokter kreeg met een harde klik de heup weer in de kom.
Toen de bezwete hoofden waren droog gemaakt klonk er een zacht gesnurk door de eerste hulp kamer; tante Bep sliep.
Morgen ga ik weer even bij haar op bezoek. Ik zal een flinke bos brandnetels meenemen zodat ze er thee van kan trekken, want ze zal wel een dijk van een kater hebben.
Vanmorgen ging de telefoon. Het was de buurvrouw van tante Bep die vertelde dat tante vanmorgen vroeg gevallen was en nu met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht werd. Dat was wel even schrikken natuurlijk. Tante Bep is dan wel een zeer taai vrouwtje, maar op haar hoge leeftijd is een val toch gevaarlijk; een gebroken been of heup heb je dan zomaar. Dus ik heb de huiselijke zaken even geregeld en ben daarna naar het ziekenhuis gereden.
Toen ik bij de eerste hulp binnenkwam hoorde ik net een ijselijke kreet uit zo’n behandelkamertje komen. Aan het volume en de hoge toon herkende ik mijn tante. Toen ik de deur opende hoorde ik haar nog net zeggen:” Foei dokter, wat heb jij een kouwe handen”.
Gelukkig praatte ze nog zoals ik van haar gewend was.
Maar ondertussen lag tante Bep wel in de kreukels. Haar ene been stond in een vreemde stand en dat zegt genoeg natuurlijk. Nader onderzoek en foto’s lieten echter zien dat haar heup uit de kom was. Een wonderlijke blessure voor een vrouw van eenentachtig; breken alla, maar uit de kom...
De heren doktoren stonden er ook met hun volle verstand naar te kijken en prezen haar de hemel in vanwege haar ijzersterke botten. Volgens tante Bep was dat een logisch gevolg van dagelijks een rauw kippenei eten met schaal en al. Da’s goed voor de botten zei ze ten overvloede.
Het idee trekt me niet maar als dat betekent dat je op zo’n hoge leeftijd nog de botten van een bootwerker hebt, is er wel wat voor te zeggen.
De dokter vertelde haar dat het inderdaad erg goed voor de botten is, maar erg slecht voor je cholesterol. Daar had tante nog nooit van gehoord, dus ging ze daar ook geen rekening mee houden.
Vroeger had je geen cholesterol, volgens haar, dus had zij dat ook niet. Het was allemaal nieuwerwetse blabla en alleen bedoeld om pilletjes te verkopen. Zo nu en dan een handvol brandnetels uit de tuin halen, potje thee ervan trekken en op de nuchtere maag vijf koppen leegdrinken, dat was voldoende om al die enge ziektes buiten de deur te houden. Zo, daar konden de heren artsen het mee doen. Van haar werden ze niet rijk.
Desalniettemin, die heup moest wel weer terug in de kom gezet worden en we konden allemaal wel bedenken dat dat niet zo simpel was. De dokter zei dat het eigenlijk onder narcose moest gebeuren, maar gezien de leeftijd van het lijdend voorwerp was dat eigenlijk niet verantwoord.
Tante Bep zei: ”Gerard, vertaal dat eens in gewone mensen woorden voor mij. Die dure dokterspraat is niet te volgen”.
Dus ik zei dat de dokter zo’n oud mens liever niet in slaap bracht, omdat de kans dan groot is dat je aan de verkeerde kant van die slaap wakker wordt, kortom, dan kun je het gras van onderen bekijken, ergo, voordat ze daar aan beginnen willen ze weten welke kist u wilt.
Dat was duidelijk en tante Bep verschoot toch even van kleur. Ze fluisterde in mijn oor dat ik even een plat flesje uit haar zak moest pakken; die zak zat aan de binnenkant van haar rok. Toen de dokters en verpleegsters even niet keken, zette tante Bep het flesje aan haar mond en klokte het achter elkaar leeg. Terwijl ze een boertje onderdrukte, zei ze tegen de dokter dat ze besloten had om het zonder verdoving te doen, op haar eigen verantwoording en ze ging er eens goed voor liggen.
De cognac, want dat zat erin, begon zijn werk te doen en met een hoogrode kleur lag tante Bep zacht giegelend te wachten op de onvermijdelijke pijn.
Al het beschikbare personeel kwam helpen met vasthouden, trekken en tegendruk geven en de dokter kreeg met een harde klik de heup weer in de kom.
Toen de bezwete hoofden waren droog gemaakt klonk er een zacht gesnurk door de eerste hulp kamer; tante Bep sliep.
Morgen ga ik weer even bij haar op bezoek. Ik zal een flinke bos brandnetels meenemen zodat ze er thee van kan trekken, want ze zal wel een dijk van een kater hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten