Gisteren ben ik weer eens bij tante Bep op visite geweest. Ze was jarig geweest en was 81 jaar geworden. Om de paar weken ga ik even bij haar langs. Ze woont nog helemaal zelfstandig op een klein boerderijtje in een dorp vlakbij het dorp waar ik woon en ze redt zich nog prima.
Tante Bep is een heel klein vrouwtje; ongeveer anderhalve meter hoog en broodmager, maar ontzettend sterk. Het weinige gewicht wat ze draagt bestaat waarschijnlijk grotendeels uit spieren en pezen.
Zoals gewoonlijk liep ik achterom wat normaal is op het platteland. De voordeur wordt alleen gebruikt door vreemden, de rest komt gewoon door de achterdeur het huis binnen. Eenmaal binnengekomen was er niemand te zien, dus ik riep eens “volluk”, maar er kwam geen reactie. Dan moest tante ergens in de tuin zijn, dus ben ik de tuin ingelopen. Achter in de tuin hoorde ik wat gerommel en gesteun. Er zou haar toch niets overkomen zijn? Toen ik voorbij wat grote heesters was gelopen, zag ik wat er aan de hand was; ze was druk bezig een conifeer van een meter of drie uit te graven!
Ik was wel wat gewend van haar, maar deze aanblik deed zelfs mij van kleur verschieten. 81 Jaar, anderhalve meter hoog en dan zo’n knaap van een boom uit de grond willen halen.
“Hee, dag Gerard”,hijgde ze,”ik ben nog even bezig, hoor. Pak maar een stoel, want ik ben zo klaar.”
Nou ja, dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren en ik heb haar maar even meegeholpen.
Eigenlijk viel er niet veel meer te helpen, want ze had de kluit al helemaal losgestoken en was aan het trekken om de conifeer uit het gat te krijgen. Gezamelijk was het nog een heel karwei om de conifeer te verplaatsen en in stilte bewonderde ik het taaie vrouwtje. Als ik niet was langsgekomen had het wel iets langer geduurd, maar ze had de boom ook in haar eentje eruit gekregen.
Toen we terug naar huis liepen, zei ik tegen haar dat normale mensen voor dit soort werk een
minikraan lieten komen en dat het eigenlijk toch wel te gek was dat zo’n oud, aftands wijffie zelf de schop ter hand nam. Zij begrijpt gelukkig mijn vreemde taalgebruik omdat ze zelf hetzelfde
jargon gebruikt en na mijn opmerking begon ze dan ook luidkeels te lachen.
Als zij lacht klinkt dat alsof iemand met zijn nagels over een schoolbord krabt en daarbij spert ze haar tandenloze mond wijd open. Niet zo’n prettig gezicht en je krijgt pijn in je oren, maar toch werkt haar lach erg aanstekelijk.
Even later had tante Bep koffie gezet en zaten we samen te blazen, want zij doet dat nog op de
ouderwetse manier: water koken en in een filter gieten. Het geheel staat op een klein petroleum- stelletje en zodoende krijg je kokend hete koffie voorgeschoteld. Bij de koffie kreeg ik
twee ouderwetse kaakjes. Lekker om in de koffie te dopen en zo zaten we samen
te genieten van zoiets eenvoudigs.
We kletsten wat over dagelijkse zaken en over haar verjaardag, de 81ste en omdat ze nooit getrouwd was geweest, vroeg ik of het geen tijd werd om eens naar een kerel om te kijken. Eentje die bijvoorbeeld voor haar de coniferen kon rooien en die een beetje aanspraak kon geven.
Ze keek me ongelovig aan en zei dat ze nu in blessuretijd leefde en aan haar lijf geen kerel meer
zou willen. En zelfs als ze dat wel zou willen, welke man zou er nou een afgeleefd oud besje willen. Ik zei tegen haar dat ze veel pluspunten had, maar één klein minpuntje en dat was dat ze geen plat hoofd had, want dan kon een man haar altijd nog als bijzettafeltje gebruiken.
Ze trok haar tandeloze mond weer open en begon weer te krassen. Ondertussen zat ik een beetje schrikkerig naar de glas in lood raampjes te kijken, omdat ik bang was dat er barsten in zouden komen.
De gedachte aan een man, een echtgenoot, liet haar nog niet los, want ze begon allerlei nadelen
Tante Bep is een heel klein vrouwtje; ongeveer anderhalve meter hoog en broodmager, maar ontzettend sterk. Het weinige gewicht wat ze draagt bestaat waarschijnlijk grotendeels uit spieren en pezen.
Zoals gewoonlijk liep ik achterom wat normaal is op het platteland. De voordeur wordt alleen gebruikt door vreemden, de rest komt gewoon door de achterdeur het huis binnen. Eenmaal binnengekomen was er niemand te zien, dus ik riep eens “volluk”, maar er kwam geen reactie. Dan moest tante ergens in de tuin zijn, dus ben ik de tuin ingelopen. Achter in de tuin hoorde ik wat gerommel en gesteun. Er zou haar toch niets overkomen zijn? Toen ik voorbij wat grote heesters was gelopen, zag ik wat er aan de hand was; ze was druk bezig een conifeer van een meter of drie uit te graven!
Ik was wel wat gewend van haar, maar deze aanblik deed zelfs mij van kleur verschieten. 81 Jaar, anderhalve meter hoog en dan zo’n knaap van een boom uit de grond willen halen.
“Hee, dag Gerard”,hijgde ze,”ik ben nog even bezig, hoor. Pak maar een stoel, want ik ben zo klaar.”
Nou ja, dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren en ik heb haar maar even meegeholpen.
Eigenlijk viel er niet veel meer te helpen, want ze had de kluit al helemaal losgestoken en was aan het trekken om de conifeer uit het gat te krijgen. Gezamelijk was het nog een heel karwei om de conifeer te verplaatsen en in stilte bewonderde ik het taaie vrouwtje. Als ik niet was langsgekomen had het wel iets langer geduurd, maar ze had de boom ook in haar eentje eruit gekregen.
Toen we terug naar huis liepen, zei ik tegen haar dat normale mensen voor dit soort werk een
minikraan lieten komen en dat het eigenlijk toch wel te gek was dat zo’n oud, aftands wijffie zelf de schop ter hand nam. Zij begrijpt gelukkig mijn vreemde taalgebruik omdat ze zelf hetzelfde
jargon gebruikt en na mijn opmerking begon ze dan ook luidkeels te lachen.
Als zij lacht klinkt dat alsof iemand met zijn nagels over een schoolbord krabt en daarbij spert ze haar tandenloze mond wijd open. Niet zo’n prettig gezicht en je krijgt pijn in je oren, maar toch werkt haar lach erg aanstekelijk.
Even later had tante Bep koffie gezet en zaten we samen te blazen, want zij doet dat nog op de
ouderwetse manier: water koken en in een filter gieten. Het geheel staat op een klein petroleum- stelletje en zodoende krijg je kokend hete koffie voorgeschoteld. Bij de koffie kreeg ik
twee ouderwetse kaakjes. Lekker om in de koffie te dopen en zo zaten we samen
te genieten van zoiets eenvoudigs.
We kletsten wat over dagelijkse zaken en over haar verjaardag, de 81ste en omdat ze nooit getrouwd was geweest, vroeg ik of het geen tijd werd om eens naar een kerel om te kijken. Eentje die bijvoorbeeld voor haar de coniferen kon rooien en die een beetje aanspraak kon geven.
Ze keek me ongelovig aan en zei dat ze nu in blessuretijd leefde en aan haar lijf geen kerel meer
zou willen. En zelfs als ze dat wel zou willen, welke man zou er nou een afgeleefd oud besje willen. Ik zei tegen haar dat ze veel pluspunten had, maar één klein minpuntje en dat was dat ze geen plat hoofd had, want dan kon een man haar altijd nog als bijzettafeltje gebruiken.
Ze trok haar tandeloze mond weer open en begon weer te krassen. Ondertussen zat ik een beetje schrikkerig naar de glas in lood raampjes te kijken, omdat ik bang was dat er barsten in zouden komen.
De gedachte aan een man, een echtgenoot, liet haar nog niet los, want ze begon allerlei nadelen
te verzinnen. Vuile was, op tijd eten koken en elke dag groente eten, overleggen wat je wilde zien op televisie en als klap op de vuurpijl..Studio Sport! Ja, ze wilde natuurlijk niet gestoord
worden tijdens Studio Sport en al helemaal geen commentaar op ajax.
Stel je voor dat zo’n man supporter van een andere club was, of erger, niet van voetbal hield!
En dan moest zij natuurlijk ook nog zijn sokken stoppen en zo en terwijl zij dat dan deed was
zo’n kerel alweer aan het rotzooien met dat ouwe mens van hiernaast!
Nee, een man voor haar was niets gedaan, daar kwam alleen maar ellende van. Zij ging lekker haar eigen gangetje en als ze echt oud en hulpbehoevend werd zou ze wel eens weer zien.
81 Jaar en ze praatte alsof ze een jonge meid was, hoewel ik eigenlijk ook geen man kon bedenken die het bij haar vol zou houden.
Over een paar weken ga ik weer bij haar koffie drinken en dan neem ik een borduurwerkje voor haar mee. Wat zal ze lachen!
worden tijdens Studio Sport en al helemaal geen commentaar op ajax.
Stel je voor dat zo’n man supporter van een andere club was, of erger, niet van voetbal hield!
En dan moest zij natuurlijk ook nog zijn sokken stoppen en zo en terwijl zij dat dan deed was
zo’n kerel alweer aan het rotzooien met dat ouwe mens van hiernaast!
Nee, een man voor haar was niets gedaan, daar kwam alleen maar ellende van. Zij ging lekker haar eigen gangetje en als ze echt oud en hulpbehoevend werd zou ze wel eens weer zien.
81 Jaar en ze praatte alsof ze een jonge meid was, hoewel ik eigenlijk ook geen man kon bedenken die het bij haar vol zou houden.
Over een paar weken ga ik weer bij haar koffie drinken en dan neem ik een borduurwerkje voor haar mee. Wat zal ze lachen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten