Ons verhaal.

Ons verhaal.
Vandaag ben ik naar fysio geweest, want het werd hoog tijd dat ik mijn spieren weer eens los ging maken.
Aangezien ik zelf nog geen auto rijdt brengt mijn vrouw mij en dat is een hele onderneming.
Normaliter zit ik zelf achter het stuur, omdat ik qua verplaatsing graag de touwtjes zelf in handen heb.
Nu zie ik mij gedwongen om het volledig aan mijn vrouw over te laten en dat is geen sinecure.

Tot zover het gezamelijke begin van dit verhaal. Mijn vrouw en ik hebben samen de zinnen bedacht; om en om. Dat zult u misschien gezien hebben aan de woordkeuze.
Nu ik weer verder, iets wat mij ook meer ligt.

De auto dus. Tja, het is moeilijk om het stuur uit handen te geven. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Je hebt geen controle meer en zit ernaast een beetje te zitten en te hopen dat je heelhuids thuiskomt.
Als ik zelf rijd weet ik zeker dat ik zonder ongelukken thuiskom, maar dat mag ik natuurlijk vooral niet laten blijken.
Als ik voorzicht opper om ietsje rustiger te rijden krijg ik een vernietigende blik toegeworpen en als ik zeg, dat er regelmatig camera’s staan langs dit stuk weg wordt het gaspedaal nog iets verder ingedrukt, terwijl de lippen van mijn vrouw twee smalle streepjes worden.
Toen we vorige week wegreden van een parkeerterrein nam ze en passant een hoge stoeprand mee met het rechter achterwiel. We knotsten er vierkant overheen en ik liet per ongeluk een verschrikt geluidje ontsnappen.
Nou, de wereld was te klein. Of ik nooit eens een foutje maakte en zoiets kon de beste overkomen en daar kon onze auto best tegen, want we hadden tenslotte niet voor niks zo’n dure auto gekocht. Dit alles kwam eruit met grote, vette uitroeptekens.
Met mijn domme kop zei ik, dat ze de lengte van de auto niet kende en dat ik dacht, dat dat soort dingen alleen aan mannen voorbehouden was.
Na deze opmerking kon ik gaan lopen en ik kan u verzekeren dat het een rot eind was.
Eigenlijk is het dus niks gedaan. Wij mannen moeten gewoon het stuur zelf in handen houden.
Omdat mijn huwelijk me toch wel lief is zal ik dus iets moeten verzinnen.
Nou heb ik laatst een eindje verderop een leuk autootje te koop zien staan. Een originele mini cooper; rood met twee witte lengte streepjes en twee joekels van mistlampen voorop. Een mooi autootje voor mijn vrouw dus.
Een mini heeft wel wat en over de lengte hoef je ook niet moeilijk te doen. Ze kan hem bijvoorbeeld overdwars achter het huis of in de garage parkeren en als ze ergens tegenaan rijdt is er ook geen man overboord. Gewicht zit er haast niet in, dus veel schade kun je niet veroorzaken met zo’n dinky toy.
Het is nog een echte oude mini, dus snelheids overtredingen zitten er ook niet meer in. Van het geld wat we daarmee uitsparen kunnen we makkelijk zo’n autootje op de weg houden.
Binnenkort is het valentijn. Een soort feestdag waar ik normaal gesproken later aan herinnerd wordt, maar deze keer kan ik die dag wel gebruiken om die mini te kopen en met een grote rode strik eromheen naast het huis te zetten.
Kijk, dan gaat mijn vrouw voor de bijl. Zo’n leuke oude mini helemaal voor haar alleen en ook nog een rooie!
Heren, ik heb mijn eigen stuur weer in handen.

(Lees “Ons verhaal” geschreven door mijn vrouw op: www.nynke-nynkedegraaf.blogspot.com)