Beestenboel.
Wij zijn weer terug van twee weken vakantie in de Belgische ardennen, we hebben genoten van twee weken mooi weer in onze tent. De regen die viel, viel ’s nachts, dus dat klinkt gezellig op het tentdoek volgens mijn vrouw. Het zal wel. Ik krijg uitsluitend aandrang om te plassen van dat geluid en dat is lastig in een tent met minimaal comfort, maar dat terzijde.
We zijn dus weer thuis en de beesten wachtten ons al op. De twee aanloopkatten stonden direct bij de achterdeur te schreeuwen om melk. Ik denk dat ze thuis uitsluitend water bij hun brokjes krijgen.
Toen we even later door de tuin liepen en met het emmertje visvoer op de brug gingen staan kwamen alle vissen direct druk boven zwemmen zoals ze gewend zijn te doen als ze eten krijgen.
Da’s toch vreemd; vissen schijnen weinig tot geen hersens te hebben en ze hebben een geheugen van een paar seconden volgens de boeken. Hoe kunnen ze dan na twee weken precies weten op welke tijd en waar ze eten krijgen als wij op die plek gaan staan? De hele dag zwemmen ze overal in de vijver. Sommigen zijn erg actief en anderen houden zich de hele dag schuil in het onderwaterbos van zuurstofplanten, maar rond het avondeten worden ze op de een of andere manier oplettend. Zodra wij dus op de brug gaan staan is het feest. Ze duikelen over elkaar heen in afwachting van de korrels die wij gooien.
Goed, tot zover niets aan de hand. Alle beesten hebben de vakantie blijkbaar overleefd, maar nu hebben we wel een heel vreemde kostganger erbij: een reiger. Jawel. U weet misschien dat ik vaak vogeltjes aantrek. Ik weet ook niet hoe dat komt, maar die beestjes hebben wat met mij schijnbaar. Ik vind dat leuk en kan uren met zo’n klein meesje of een ander vogeltje in de weer zijn. Reigers vind ik ook mooie vogels, maar niet in onze tuin, omdat reigers de onhebbelijke gewoonte hebben om vijvervissen als een delicatesse te zien. Vijverviisen die wij duur gekocht hebben en ook nog goed verzorgen. Dus zodra ik een reiger bij onze tuin zie, of erger nog, zodra er een reiger naast een van onze vijvers staat, verander ik in een jager. Met veel lawaai verjaag ik hem of ik probeer hem te raken met alles wat mij voorhanden komt. Tot nu toe was dat afdoende. Zo nu en dan verdween er wel eens een vis, omdat je nou eenmaal niet altijd toezicht kunt houden, maar met de pasgeboren visjes erbij houdt het zichzelf aardig op peil. Nu is er dus een gekke reiger die heeft besloten om te blijven. Tegen de avond strijkt meneer neer op de nok van ons dak en is er niet meer weg te krijgen.
Op het dak klimmen is geen optie; het is eenvoudig te hoog en te steil en dat heeft die reiger natuurlijk door. Mijn buurman is van de weeromstuit ook al een fanatiek reigerjager geworden. Toen wij thuiskwamen, vertelde hij dat de reiger er al een dag of drie zat. Tegen de avond kwam hij en ’s morgens heel vroeg staat zijn ontbijt al klaar natuurlijk, althans, zwemt zijn ontbijt al voor zijn neus.
Als ik reiger was wist ik het ook wel.
De buurman heeft een stuk of wat aardappels naar de reiger gegooid. Allemaal mis, totdat de buurvrouw er een stokje voor stak anders hadden ze zelf geen aardappels meer op hun bord. Omdat het zo hoog is ziet die vogel die aardappels ook aankomen natuurlijk. Soms doet hij even een stapje opzij of hij bukt even. Verder beweegt hij niet eens en dat is frustrerend voor een goede gooier zoals buurman zegt te zijn. Op de kermis heeft hij wel altijd prijs met blikjes gooien. Enfin, onze buurman heeft het opgegeven. Hij laat de reiger met rust.
Vanavond heb ik het nog even geprobeerd met kleine steentjes. Niet groot genoeg om hem te verwonden, da’s ook weer niet de bedoeling, maar meer om hem te laten schrikken zodat hij een rustiger slaapplek opzoekt in de omgeving. U raadt het al: geen effect. De reiger zit lekker door zijn knieën gezakt op de nok. Hij zit goed in evenwicht en vindt het allemaal wel best ondanks een gooiende en schreeuwende man die ook nog in zijn handen klapt om meer lawaai te maken.
Ik begin die vogel ervan te verdenken dat hij oordopjes gebruikt, net als mijn vrouw. Als zij wil slapen duwt ze van die schuimrubberen dingen in haar oren en vervolgens kun je praten wat je wilt, ze hoort niets meer. Dat heeft zo z’n voordelen, want op dat tijdstip kan ik al mijn frustraties kwijt van de afgelopen dag. Ik zeg het haar ronduit zonder voorzichtig mijn woorden te kiezen. Ik zeg haar precies hoe ik erover denk en hoe ik het in het vervolg wil. Recht voor haar raap. Daarna val ik zeer voldaan in slaap. Ik kan het u aanraden; koop van die dingen voor uw vrouw en u slaapt een stuk beter.
O ja, het ging over onze onverstoorbare reiger. Een zwager van mij gebruikt een supersoaker om ongewenste katten uit zijn tuin te verjagen. Kent u zo’n ding? Zo’n kingsize waterpistool. Je pompt hem op en dan kun je er behoorlijk ver mee schieten.
Goed, ik dus naar de speelgoedwinkel. Die dingen blijk je in alle maten te kunnen kopen! De verkoper zag mij een beetje onzeker bij de supersoakers staan kijken en kwam vragen of hij mij kon helpen. Ja, dat kon. Of het een kadootje was? Ja, nou! Die reiger zal niet weten wat hem overkomt!
Maar goed, zo’n verkoper gaat dat ook niets aan dus ik heb maar gezegd dat het voor mijn kleinzoon was en dat hij flink ver moest kunnen schieten. De euro tekens stonden de man al in de ogen en hij nam me mee naar een rek met mega-super-power-soakers kompleet met vizier en extra groot water magazijn. Dit was wateroorlog voeren op nineau! Met deze waterstraal kon je een erwt op tien meter afstand van een paaltje schieten dus een reiger moest dan ook wel lukken, toch? De verkoper heeft hem keurig ingepakt met een mooie strik erom en daarna nam hij blij mijn euro’s in ontvangst. Hij zal wel op vakantie gaan na deze deal.
Tja, voor dit bedrag had ik de reiger zijn gang kunnen laten gaan: vreet maar op! En daarna gewoon allemaal nieuwe vissen kopen. Dan was ik misschien nog goedkoper uit geweest, maar het is nu een ere zaak geworden. Wie wint er: de stoïcijnse reiger of ik.
We zullen het morgenochtend om een uur of vijf zien. Bij zonsopgang lig ik klaar, verdekt opgesteld natuurlijk, op mijn buik met mijn watergeweer, ha! En dan zien we een doorweekte reiger die nooit weer terug komt of een zeer teleurgestelde verhaaltjesschrijver.
Wij zijn weer terug van twee weken vakantie in de Belgische ardennen, we hebben genoten van twee weken mooi weer in onze tent. De regen die viel, viel ’s nachts, dus dat klinkt gezellig op het tentdoek volgens mijn vrouw. Het zal wel. Ik krijg uitsluitend aandrang om te plassen van dat geluid en dat is lastig in een tent met minimaal comfort, maar dat terzijde.
We zijn dus weer thuis en de beesten wachtten ons al op. De twee aanloopkatten stonden direct bij de achterdeur te schreeuwen om melk. Ik denk dat ze thuis uitsluitend water bij hun brokjes krijgen.
Toen we even later door de tuin liepen en met het emmertje visvoer op de brug gingen staan kwamen alle vissen direct druk boven zwemmen zoals ze gewend zijn te doen als ze eten krijgen.
Da’s toch vreemd; vissen schijnen weinig tot geen hersens te hebben en ze hebben een geheugen van een paar seconden volgens de boeken. Hoe kunnen ze dan na twee weken precies weten op welke tijd en waar ze eten krijgen als wij op die plek gaan staan? De hele dag zwemmen ze overal in de vijver. Sommigen zijn erg actief en anderen houden zich de hele dag schuil in het onderwaterbos van zuurstofplanten, maar rond het avondeten worden ze op de een of andere manier oplettend. Zodra wij dus op de brug gaan staan is het feest. Ze duikelen over elkaar heen in afwachting van de korrels die wij gooien.
Goed, tot zover niets aan de hand. Alle beesten hebben de vakantie blijkbaar overleefd, maar nu hebben we wel een heel vreemde kostganger erbij: een reiger. Jawel. U weet misschien dat ik vaak vogeltjes aantrek. Ik weet ook niet hoe dat komt, maar die beestjes hebben wat met mij schijnbaar. Ik vind dat leuk en kan uren met zo’n klein meesje of een ander vogeltje in de weer zijn. Reigers vind ik ook mooie vogels, maar niet in onze tuin, omdat reigers de onhebbelijke gewoonte hebben om vijvervissen als een delicatesse te zien. Vijverviisen die wij duur gekocht hebben en ook nog goed verzorgen. Dus zodra ik een reiger bij onze tuin zie, of erger nog, zodra er een reiger naast een van onze vijvers staat, verander ik in een jager. Met veel lawaai verjaag ik hem of ik probeer hem te raken met alles wat mij voorhanden komt. Tot nu toe was dat afdoende. Zo nu en dan verdween er wel eens een vis, omdat je nou eenmaal niet altijd toezicht kunt houden, maar met de pasgeboren visjes erbij houdt het zichzelf aardig op peil. Nu is er dus een gekke reiger die heeft besloten om te blijven. Tegen de avond strijkt meneer neer op de nok van ons dak en is er niet meer weg te krijgen.
Op het dak klimmen is geen optie; het is eenvoudig te hoog en te steil en dat heeft die reiger natuurlijk door. Mijn buurman is van de weeromstuit ook al een fanatiek reigerjager geworden. Toen wij thuiskwamen, vertelde hij dat de reiger er al een dag of drie zat. Tegen de avond kwam hij en ’s morgens heel vroeg staat zijn ontbijt al klaar natuurlijk, althans, zwemt zijn ontbijt al voor zijn neus.
Als ik reiger was wist ik het ook wel.
De buurman heeft een stuk of wat aardappels naar de reiger gegooid. Allemaal mis, totdat de buurvrouw er een stokje voor stak anders hadden ze zelf geen aardappels meer op hun bord. Omdat het zo hoog is ziet die vogel die aardappels ook aankomen natuurlijk. Soms doet hij even een stapje opzij of hij bukt even. Verder beweegt hij niet eens en dat is frustrerend voor een goede gooier zoals buurman zegt te zijn. Op de kermis heeft hij wel altijd prijs met blikjes gooien. Enfin, onze buurman heeft het opgegeven. Hij laat de reiger met rust.
Vanavond heb ik het nog even geprobeerd met kleine steentjes. Niet groot genoeg om hem te verwonden, da’s ook weer niet de bedoeling, maar meer om hem te laten schrikken zodat hij een rustiger slaapplek opzoekt in de omgeving. U raadt het al: geen effect. De reiger zit lekker door zijn knieën gezakt op de nok. Hij zit goed in evenwicht en vindt het allemaal wel best ondanks een gooiende en schreeuwende man die ook nog in zijn handen klapt om meer lawaai te maken.
Ik begin die vogel ervan te verdenken dat hij oordopjes gebruikt, net als mijn vrouw. Als zij wil slapen duwt ze van die schuimrubberen dingen in haar oren en vervolgens kun je praten wat je wilt, ze hoort niets meer. Dat heeft zo z’n voordelen, want op dat tijdstip kan ik al mijn frustraties kwijt van de afgelopen dag. Ik zeg het haar ronduit zonder voorzichtig mijn woorden te kiezen. Ik zeg haar precies hoe ik erover denk en hoe ik het in het vervolg wil. Recht voor haar raap. Daarna val ik zeer voldaan in slaap. Ik kan het u aanraden; koop van die dingen voor uw vrouw en u slaapt een stuk beter.
O ja, het ging over onze onverstoorbare reiger. Een zwager van mij gebruikt een supersoaker om ongewenste katten uit zijn tuin te verjagen. Kent u zo’n ding? Zo’n kingsize waterpistool. Je pompt hem op en dan kun je er behoorlijk ver mee schieten.
Goed, ik dus naar de speelgoedwinkel. Die dingen blijk je in alle maten te kunnen kopen! De verkoper zag mij een beetje onzeker bij de supersoakers staan kijken en kwam vragen of hij mij kon helpen. Ja, dat kon. Of het een kadootje was? Ja, nou! Die reiger zal niet weten wat hem overkomt!
Maar goed, zo’n verkoper gaat dat ook niets aan dus ik heb maar gezegd dat het voor mijn kleinzoon was en dat hij flink ver moest kunnen schieten. De euro tekens stonden de man al in de ogen en hij nam me mee naar een rek met mega-super-power-soakers kompleet met vizier en extra groot water magazijn. Dit was wateroorlog voeren op nineau! Met deze waterstraal kon je een erwt op tien meter afstand van een paaltje schieten dus een reiger moest dan ook wel lukken, toch? De verkoper heeft hem keurig ingepakt met een mooie strik erom en daarna nam hij blij mijn euro’s in ontvangst. Hij zal wel op vakantie gaan na deze deal.
Tja, voor dit bedrag had ik de reiger zijn gang kunnen laten gaan: vreet maar op! En daarna gewoon allemaal nieuwe vissen kopen. Dan was ik misschien nog goedkoper uit geweest, maar het is nu een ere zaak geworden. Wie wint er: de stoïcijnse reiger of ik.
We zullen het morgenochtend om een uur of vijf zien. Bij zonsopgang lig ik klaar, verdekt opgesteld natuurlijk, op mijn buik met mijn watergeweer, ha! En dan zien we een doorweekte reiger die nooit weer terug komt of een zeer teleurgestelde verhaaltjesschrijver.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten