Beestenboel deel 2

Watergevecht.
Zoals u aan de foto kunt zien zit de reiger weer op de nok van ons huis. Hij doet alsof er niets gebeurd is en hij slaapt de slaap der zogenaamde rechtvaardigen. U vraagt zich natuurlijk af hoe dit kan. Volgens mijn bedoelingen zou de reiger nu ergens druipend en behoorlijk ontdaan zijn verlies zitten te verwerken. Helaas, niets van dat alles dus. Ik zal het uitleggen.
Vanmorgen, in alle vroegte, kwam ik mijn bed uit. Gapend en nog lang niet uitgeslapen, maar het vooruitzicht om mijn oude specialiteit weer eens te gebruiken, stemde mij vrolijk en welgemoed. Hop, de paden op, de lanen in, vooruit met veel geweld!
Het feit dat ik mijn oude scherpschutters kwaliteiten weer eens zou gebruiken, maakte mij ongeduldig. Ik zou die reiger feilloos van mijn dak af schieten. Jammer dat het zo vroeg was, want daardoor had ik geen publiek. Zelfs mijn bloedeigen vrouw wenste me succes en draaide zich daarna weer om en sliep weer verder; niet wetend dat haar echtgenoot zich een echte man zou tonen in het gevecht tussen mens en roofdier. Ha, alsof dat roofdier ook maar een schijn van kans zou hebben tegen mij!
Goed, beneden in de keuken, op tafel en nog in de verpakking, lag de mega super soaker of hoe dat ding ook mag heten. In de rest van het verhaal noem ik het ding gewoon waterpistool, da’s gemakkelijker. Toen ik hem eindelijk uit de verpakking had, bleek dat hij nog gemonteerd moest worden. Nou ja, snel dan maar, want straks was die reiger wakker al op jacht naar onze vissen. Er zat een uitgebreide montage beschrijving bij met plaatjes en al; alsof ik niet eens een stuk speelgoed in elkaar kon zetten. Twee minuten later had ik het waterpistool klaar. Even het reservoir vullen met water. Er ging toch wel veel water in zo’n ding en toen pompen om de druk op te bouwen. Foei, ik ben wel vijf minuten aan het pompen geweest. Op het laatst ging het erg zwaar, maar ik wilde dan ook een waterdruk hebben die de reiger in één keer van het dak zou blazen!
Nu was het nog belangrijk om de reiger ongemerkt te benaderen. Hij mocht mij dus niet horen. Ook dit is voor mij een peuleschil. Waar zo’n militaire opleiding al niet goed voor is. Ja, ik heb er vaak laatdunkend over gedaan, maar nu kwam mij al deze kennis toch wel goed van pas. Met dun nylon draad omwikkelde ik mijn benen, dan hoor je je lange broek niet als je loopt; daarna mijn bovenlichaam en als toetje nog wat zwarte vegen in mijn gezicht met schoenpoets. Dan herkent zo’n beest je niet als mens in het halfdonker. U ziet, overal is aan gedacht. Alweer had ik een helder moment: ik ging door de voordeur naar buiten, omdat de achterdeur piept. Die moet ik nog steeds smeren, maar ja, het blijft er steeds bij. Eenmaal buiten aangekomen ging ik in de tijgersluipgang langs het huis gebruik makend van de natuurlijke beschuttingen natuurlijk en zo kwam ik op een goed punt achter het huis.
De reiger ontwaakte net. Hij stond op de nok van het huis wat slaperig om zich heen te kijken en het leek alsof hij even smakte en begerig naar de voorste vijver keek.
Heel voorzichtig legde ik aan. Ik keek door het vizier en kreeg de waterige ogen van de reiger precies in het midden. Mijn wijsvinger kromde zich aan de trekker en ik regelde mijn ademhaling; dat is belangrijk als je zuiver wilt schieten. Ik voelde de tegendruk van de trekker en toen kwam het moment, ik schoot!
Nou ja, ik had misschien toch de montage handleiding moeten lezen. De super dunne waterstraal kwam met een enorme kracht uit de achterkant van het geweer, recht in mijn rechteroog. Ik besefte niet eens wat er gebeurde. Schreeuwend viel ik achterover en ik maakte blijkbaar zo’n kabaal dat mijn vrouw en zelfs onze buren in een zucht naast me stonden.
Bij de huisartsenpost bleek gelukkig dat mijn oog niet ernstig beschadigd was. Het zou nog wel een tijd rood en gevoelig zijn en ik moet de eerste dagen zalf erin doen en een oogkapje dragen, maar er is geen blijvende schade. Wel zal ik met de schaamte moeten leren leven; ik heb verloren van een reiger, een reiger die amper wakker was ook nog.
Mijn vrouw vertelde me dat hij nog een kleine tien minuten op het dak had gestaan en toen wegvloog naar de sloot bij de achterburen. Hij keek niet eens naar onze vijvers.