Overgang.
Mijn leven wordt de laatste tijd danig overhoop gegooid en dat komt door mijn vrouw.
Eigenlijk ligt het aan de levensfase waarin zij momenteel verkeert; sommigen noemen het de overgang, maar volgens mij is het een verlate pubertijd. Het is hollen of stilstaan, veel plezier of diep triest, poeslief of zeer licht ontvlambaar. Kortom, ik loop op eieren en probeer maar zoveel mogelijk te anticiperen om haar emoties zo gelijkmatig mogelijk te laten verlopen.
Zoals u misschien weet hebben wij een erg bewerkelijke tuin. Dat was haar keuze. Toen we in ons huidige huis gingen wonen wilde ik een zitmaaier en dan elke week op m’n gemak de hele lap maaien. Maar nee, we moesten een siertuin met waterpartijen volgens haar en die hebben we dus nu in plaats van een kort geschoren grasveld.
Prachtige vijvers die echter een onhebbelijke gewoonte hebben, ze willen wel eens lekken. Ik hoor u denken: even het lekje opsporen, schuren, solutie erop, even blazen, plakkertje erop en klaar is kees. Maar nee, zo werkt het niet bij mijn vrouw. Volgens haar is zo’n miniem gaatje het begin van het einde. De betreffende vijver moet zowat geheel opnieuw aangelegd worden en dat gaan we zelf doen. Ik krijg al last van mijn rug als ik aan dit karwei denk, maar ik besef ook dat ik er toch niet onderuit kom. Het is de overgang dus overleg is geen optie. Ik moet aan het werk.
Eerst heb ik de vijver leeg gepompt en daarna wordt pas de hoeveelheid werk zichtbaar die ligt te wachten. Er ligt een paar ton aan keien in de vijver en ettelijke kruiwagens grind. Dat schijnt een goede ondergrond te zijn voor allerlei planten en beestjes die het water gezond houden.
Nou ja, dat water kabbelt nu dus in de sloot die naast ons land loopt. Sinds vandaag een erg gezonde sloot waarschijnlijk.
Binnen een dag hadden we al de stenen eruit en toen bleek dat je in drie jaar tijd een aanzienlijke hoeveelheid slib opspaart op zo’n vijver bodem. Een gezonde vijver is dus gebaseerd op een vieze, stinkende sliblaag die krioelt van het ongedierte. Als je er alleen maar naar kijkt krijg je overal jeuk en rode vlekken. Maar volgens mijn vrouw stelde ik me aan. Ik kon na de tijd immers zo onder de douche, dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken, in dit geval de stoute laarzen, en daar stond ik op de bodem. Na twee stappen stond ik zo vast als een huis tot aan mijn enkels in de derrie. Geen beweging meer in te krijgen.
In zo’n situatie heb ik de neiging om mijn evenwicht te verliezen, wat dus ook prompt gebeurde.
Ik knikte voorover en achterover en kon me uiteindelijk nog net vastgrijpen aan de enkels van mijn geliefde vrouw die op de kant stond toe te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen, achteraf bekeken. Zij gleed van de rand af en kwam op haar rug op de bodem van de vijver terecht midden in de stinkende drab. De dingen die ze tegen mij zei zijn niet voor herhaling vatbaar, maar ik denk dat u de strekking wel kunt bedenken.
Gelukkig kwamen er enkele buren op het lawaai af. Ik stond nog steeds vastgezogen in de troep en een buurman was zo vriendelijk om mijn vrouw omhoog te helpen. Nadat zij met een gezicht die boekdelen sprak richting badkamer vertrokken was, trok hij mij eruit. Ik vroeg hem of ik bij hun thuis een beetje “uit de wind kon zitten”, want de sfeer thuis zou wel een tijdje bar slecht zijn.
Gelukkig is mijn buurvrouw vijf jaar ouder dan mijn vrouw, dus mijn buurman weet wat ik doormaak. Hij heeft het zelf ook allemaal beleefd en verleende mij graag onderdak tot de storm was geluwd.
Mijn laarzen staan nog steeds rechtop op de bodem van de vijver en toen ik vanavond weer mijn eigen huis binnenkwam, hoorde ik mijn vrouw zachtjes “sorry”mompelen.
Nou ja, da’s al heel wat op die leeftijd.
Mijn leven wordt de laatste tijd danig overhoop gegooid en dat komt door mijn vrouw.
Eigenlijk ligt het aan de levensfase waarin zij momenteel verkeert; sommigen noemen het de overgang, maar volgens mij is het een verlate pubertijd. Het is hollen of stilstaan, veel plezier of diep triest, poeslief of zeer licht ontvlambaar. Kortom, ik loop op eieren en probeer maar zoveel mogelijk te anticiperen om haar emoties zo gelijkmatig mogelijk te laten verlopen.
Zoals u misschien weet hebben wij een erg bewerkelijke tuin. Dat was haar keuze. Toen we in ons huidige huis gingen wonen wilde ik een zitmaaier en dan elke week op m’n gemak de hele lap maaien. Maar nee, we moesten een siertuin met waterpartijen volgens haar en die hebben we dus nu in plaats van een kort geschoren grasveld.
Prachtige vijvers die echter een onhebbelijke gewoonte hebben, ze willen wel eens lekken. Ik hoor u denken: even het lekje opsporen, schuren, solutie erop, even blazen, plakkertje erop en klaar is kees. Maar nee, zo werkt het niet bij mijn vrouw. Volgens haar is zo’n miniem gaatje het begin van het einde. De betreffende vijver moet zowat geheel opnieuw aangelegd worden en dat gaan we zelf doen. Ik krijg al last van mijn rug als ik aan dit karwei denk, maar ik besef ook dat ik er toch niet onderuit kom. Het is de overgang dus overleg is geen optie. Ik moet aan het werk.
Eerst heb ik de vijver leeg gepompt en daarna wordt pas de hoeveelheid werk zichtbaar die ligt te wachten. Er ligt een paar ton aan keien in de vijver en ettelijke kruiwagens grind. Dat schijnt een goede ondergrond te zijn voor allerlei planten en beestjes die het water gezond houden.
Nou ja, dat water kabbelt nu dus in de sloot die naast ons land loopt. Sinds vandaag een erg gezonde sloot waarschijnlijk.
Binnen een dag hadden we al de stenen eruit en toen bleek dat je in drie jaar tijd een aanzienlijke hoeveelheid slib opspaart op zo’n vijver bodem. Een gezonde vijver is dus gebaseerd op een vieze, stinkende sliblaag die krioelt van het ongedierte. Als je er alleen maar naar kijkt krijg je overal jeuk en rode vlekken. Maar volgens mijn vrouw stelde ik me aan. Ik kon na de tijd immers zo onder de douche, dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken, in dit geval de stoute laarzen, en daar stond ik op de bodem. Na twee stappen stond ik zo vast als een huis tot aan mijn enkels in de derrie. Geen beweging meer in te krijgen.
In zo’n situatie heb ik de neiging om mijn evenwicht te verliezen, wat dus ook prompt gebeurde.
Ik knikte voorover en achterover en kon me uiteindelijk nog net vastgrijpen aan de enkels van mijn geliefde vrouw die op de kant stond toe te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen, achteraf bekeken. Zij gleed van de rand af en kwam op haar rug op de bodem van de vijver terecht midden in de stinkende drab. De dingen die ze tegen mij zei zijn niet voor herhaling vatbaar, maar ik denk dat u de strekking wel kunt bedenken.
Gelukkig kwamen er enkele buren op het lawaai af. Ik stond nog steeds vastgezogen in de troep en een buurman was zo vriendelijk om mijn vrouw omhoog te helpen. Nadat zij met een gezicht die boekdelen sprak richting badkamer vertrokken was, trok hij mij eruit. Ik vroeg hem of ik bij hun thuis een beetje “uit de wind kon zitten”, want de sfeer thuis zou wel een tijdje bar slecht zijn.
Gelukkig is mijn buurvrouw vijf jaar ouder dan mijn vrouw, dus mijn buurman weet wat ik doormaak. Hij heeft het zelf ook allemaal beleefd en verleende mij graag onderdak tot de storm was geluwd.
Mijn laarzen staan nog steeds rechtop op de bodem van de vijver en toen ik vanavond weer mijn eigen huis binnenkwam, hoorde ik mijn vrouw zachtjes “sorry”mompelen.
Nou ja, da’s al heel wat op die leeftijd.
